In navolging op de eerste serie geremasterde heruitgaven van de werken van Led Zeppelin, volgde eind 2014 een tweede serie. De albums, opnieuw gemasterd door Jimmy Page zelf, worden in opeenvolgende rij heruitgegeven op diverse media. Zo ook in Studio Master HD geluidskwaliteit, verspreid via Qobuz. Het vijfde werk van Led Zeppelin, Houses Of the Holy uit 1973, biedt een geluidskwaliteit voor geoefende oren.
Houses Of The Holy markeerde een muzikaal keerpunt voor de beroemde Engelse rockband. Na de grote successen van het voorgaande –titelloze- vierde album, waren het vooral nieuwe technische mogelijkheden en meer gelaagde composities voor de gitaar die ervoor zorgden dat het vijfde Led Zep-album het begin van een nieuwe muzikale periode van de band inluidde. De plaat werd grotendeels opgenomen in de Rolling Stones Mobile Studio van Mick Jagger, aangevuld met sessies vanuit de huisstudio’s van Jimmy Page en bassist/ keyboardspeler John Paul Jones en twee andere studio’s tijdens het toeren met de band in het voorgaande jaar.
Het album bood een wat zwaardere sound, op Houses Of The Holy waren minder invloeden van blues te horen dan op de voorgaande albums. Met uitstapjes naar reggae (D’yer Ma’ker) en funk (The Crunge, dat een tribuut aan James Brown is) werd variëteit gewaarborgd, terwijl klanken van een mellotron (op het nog steeds geweldige rocknummer The Rain Song) de zwaardere sound van de band aanvulde. De band groeide, terwijl de composities stuk voor stuk nog steeds een hoog niveau hadden. De titeltrack Houses Of The Holy werd –samen met nummers als Black Country Woman, Walter’s Walk en The Rover - overigens ook in deze periode gemaakt, maar verscheen pas op het volgende album. Led Zeppelin stond er niet om bekend tracks te ‘verspillen’.
Net als de vorige Led Zeppelin Remaster die heruitgegeven zijn, bevat ook de Deluxe Edition van Houses Of The Holy weer extra tracks, die op ‘disc 2’ in de metadata aangeduide map staan. De bijbehorende album art is een negatief van het origineel, ter herkenning. Echt veel nieuws zal er voor de fan niet te horen zijn, maar de zeven tracks bestaan uit zogenaamde ‘rough mixes’ van nummers als The Ocean en Dancing Days, aangevuld met een alternatieve versie van Over The Hills And Far Away en een piano-loze versie van The Rain Song. Aardig.
Klankmatig is Houses Of The Holy in de 24bit 96kHz HD Remaster Deluxe Edition een fraai geheel. Natuurlijk zat Jimmy Page zelf weer achter de knoppen, wat meteen verklaart waarom deze heruitgave enkel interessant is voor muzikale fijnproevers met een geoefend oor. Er zit op het eerste oog namleijk niet zo heel veel verschil tussen de originele uitgave en de 2014 Remaster, wat aangeeft dat Page ook toen al goed wist wat hij deed. Wie echter goed luistert, zal vooral opmerken dat de nieuwere versie meer focus legt op de vocale bijdragen van Robert Plant en dat individuele instrumenten scherper gedefinieerd zijn in de weergave. Daarnaast klinkt deze versie net iets frisser, wat vooral ook fijndynamische elementen ten goede komt. Verder zijn het vooral kleinere verschillen ten opzichte van de originele mastering, die enkel op een goede installatie tot hun recht zullen komen.
Wat overigens niet inhoudt dat de 2014 HD Remaster Deluxe Edition de moeite niet waard zou zijn. Wie graag het meeste uit een album tevoorschijn wil laten toveren, zal hier zeker plezier aan beleven. De hoog oplossende digitale versie gaat in ieder geval een stuk verder dan iedere rip vanuit de eigen CD-collectie. Dat is hoorbaar in meer lucht, helderheid en een grotere sound stage. De bonustracks zullen vooral door fans en verzamelaars als pluspunt worden gezien. De vraag die men zichzelf moet stellen is welke van de zes (!) versies van deze heruitgave het meest aansluit bij de favoriete manier van muziek luisteren. Een nadeel van de commercie. En wie simpelweg tevreden is met de originele LP, zal aan een digitaal bestand als deze weinig meerwaarde beleven, de muziek wordt namelijk niet ineens anders dan in 1973. Muzikaal voer voor fijnproevers, dus.
