Tegendraads en schitterend, deze bijna drie uur aan fragmentarische scènes uit een huwelijk. Christine, politieman Uwe en hun dochtertje Clara lijken het prima te hebben, maar de blauwe plekken die als per toeval zichtbaar worden op het lichaam van Christine komen ook ergens vandaan.
Tegendraads is deze nieuwe film van Philip Gröning, bekend van de verstilde, ook zeer lange documentaire Into Great Silence over het leven van monniken, vooral door de nadrukkelijk kunstmatige vorm. De film is opgedeeld in 58 genummerde en zeer duidelijk door zwartbeelden van elkaar gescheiden ‘hoofdstukken’. Dat werkt sterk vertragend en maakt dat je iedere scène met volle aandacht bekijkt. Als een bewegend fotoalbum, waarin je ook steeds de bladzijde moet omslaan.
Vaak lijken die episoden willekeurige momentopnamen uit het dagelijks leven. Opvallend is dat er veel spelletjes gespeeld worden. Vooral met Clara, maar ook Christine en Uwe gaan vaak kinderlijk met elkaar om. Gesproken wordt er nauwelijks. Wel worden er veel liedjes gezongen, en zien we Uwe aan het werk als politieman. Ook zijn er moeilijker te plaatsen fragmenten waarin een oude man te zien is. Wat die met het verhaal te maken heeft? De kijker mag het uitmaken. Magere Hein is een optie.
Tussen alle alledaagse handelingen is het schrikken als Uwe vanuit het niets ineens agressief uithaalt naar Christine. Eerst verbaal, maar nadat de blauwe plekken zichtbaar zijn geworden wordt ook zijn fysieke gewelddadigheid zichtbaar. Naar een verklaring voor zijn gedrag is het gissen, want aan psychologiseren doet de film niet. Ratio lijkt sowieso afwezig, er is slechts gedrag. Dat geldt ook voor de reactie van Christine: niet kwaad, niet bang, gewoon niet. De drie-eenheid van het gezin lijkt heilig, maar ook dat is een conclusie die je als kijker zelf al dan niet kunt trekken. Goed blijft het natuurlijk niet gaan.
De film toont puur hoe het is om in een door geweld ontsporend gezin te leven. Zonder iets te duiden of te willen verklaren. Zelden word je als kijker zo volledig aan je lot overgelaten. Het maakt Die Frau des Polizisten tot een kunstwerk voor een klein publiek, die gemakkelijk het label elitair opgeplakt krijgt. Dat dit een film is zoals je ze tegenwoordig niet vaak meer in het filmtheater ziet is een feit. Het is er ook een van een ongekende filmische puurheid die raakt.
Aanvullende informatie:
- Land en jaar: Duitsland, 2013
- Speelduur: 176 minuten
- Regie en camera: Philip Gröning
- Scenario: Philip Gröning, Carola Diekmann
- Productie: Philip Gröning, Matthias Esche, Philip Kreuzer, Werner Wirsing
- Montage: Hannes Bruun, Philip Gröning
- Art direction: Federica Bologna
- Met: Alexandra Finder, David Zimmerschied, Pia en Chiara Kleemann
- Beeld: 1:2 (anamorf)
- Geluid: DD 5.1, Duits gesproken
- Uitgave: Homescreen / Cinemien
