Mexicanen, was dat niet een temperamentvol, heetgebakerd volk? Nou, ook daar moet je blijkbaar niet generaliseren. De personages in Club Sandwich zijn zwijgzaam en extreem flegmatiek.

In Club Sandwich zijn we getuige van een lamlendige vakantie in een nagenoeg verlaten resort. Maar ook al vervelen moeder Paloma en haar vijftienjarige zoon zich dood, de veranderingen die bij zijn leeftijd horen zijn onontkoombaar.

Paloma heeft een hechte band met Hector. Een bezorgde, beschermende moeder die haar zoon goed insmeert voor ze met hem in de zon gaat liggen aan het zwembad. Haar vragen beantwoordt hij zo kort mogelijk: als het met één woord kan zal hij er geen twee gebruiken.

Van spontaan iets vertellen is al helemaal geen sprake. Hij begint zich terug te trekken, heeft behoefte aan privacy. Om ook eens in zijn eentje niks te doen in plaats van samen. Dat vindt Paloma maar niks.

En dan is er ineens ook nog een meisje. Jazmin. Net zo zwijgzaam als Hector, maar dat er iets broeit is snel duidelijk. Extra warm wordt het nog omdat Jazmin allergisch is voor de airco. Komt omdat ze geen moedermelk kreeg als baby.

Paloma doet haar rode bikini aan omdat ze weet dat Hector die zo mooi vindt, maar het helpt niet: ze is gedegradeerd tot derde wiel aan de wagen.

De leegte en het zwijgen werken geven de film een absurdistisch karakter, dat buitengewoon komisch werkt. De spaarzame dialogen bevatten veel herhalingen. ‘Doe je de bril omhoog?’ als Hector naar de wc gaat. ‘Maak je de vloer droog?’ als hij zich gaat douchen. Wat zullen we eten? Een club sandwich?

Als de familie van Jazmin dan nog zwijgzamer blijkt dan Hector is een slappe lachbui niet te onderdrukken door zo veel strak gestileerde ongemakkelijkheid.

Ondertussen vat regisseur Fernando Embcke (foto boven) net als in zijn eerdere films Lake Tahoe en Temporada de patos perfect de essentie de adolescentie. Een in veel opzichten bepalende levensfase. Denk maar eens aan wanneer de muzieksmaak bepaald werd (de Top 2000).

Niet iedereen zal het tergend trage tempo en het absurdisme kunnen waarderen, maar wie Jiskefet of de films van Alex van Warmerdam waardeert zal zeker smullen van deze Club Sandwich.

Aanvullende informatie:

• Land en jaar: Mexico, 2013
• Speelduur: 77 minuten
• Regie en scenario: Fernando Eimbcke
• Productie: Jaime B. Ramos, Christian Valdelièvre
• Camera: María Secco
• Montage: Mariana Rodríguez
• Art direction: Eugenio Caballero
• Met: María Renée Prudencio, Lucio Giménez Cacho, Danae Reynaud Romero
• Beeld: 16:9 anamorf
• Geluid: DD 5.1 Spaans gesproken
• Uitgave: Homescreen / Cinemien