Hongerije werd een paar jaar geleden opgeschrikt door een aantal brute moorden op volledige Roma gezinnen. Omdat het ook keurig in de samenleving geïntegreerde gezinnen betrof was het duidelijk dat er slechts één motief was: puur racisme. Wat zeg je in zo’n situatie als moeder tegen je kinderen als je verdacht gestommel in het donker hoort? Het is gewoon de wind.

Regisseur Bence Fliegauf toont een ogenschijnlijk willekeurige dag uit het leven van Rió, zijn zusje Anna en hun moeder Mari. Hoe murw ze zijn blijkt uit hun blikken en hun reacties op het onrecht en geweld waarmee ze omgeven zijn.



Mari sappelt om genoeg geld bij elkaar te sprokkelen om zich met de kinderen bij haar man te voegen in Canada. Een mission impossible. Als Anna op school ziet hoe een meisje verkracht wordt, loopt ze rustig weg zonder alarm te slaan, er van overtuigd dat er toch niets aan te doen is.



Dat gevoel vogelvrij te zijn wordt bevestigd in een gesprek tussen politiemensen dat Rió, die spijbelt en wat rondscharrelt in de omgeving, in het huis van de onlangs vermoorde buren opvangt. De agenten zijn lichtelijk verontwaardigd dat er nu een hardwerkende familie afgeslacht is. Anders was het blijkbaar niet erg geweest.



Just the Wind is een zeer ongemakkelijke film. Dreiging wordt krachtig voelbaar gemaakt, mits je als kijker bereid bent mee te gaan in de suggestie die opgeroepen wordt door de personages dicht op de huid te volgen. Anders zit je anderhalf uur te kijken naar geestdodend alledaags gedrag van een stel willekeurige mensen die je door hun in zichzelf gekeerd gedrag niet echt leert kennen.
De film werd als Hongaarse inzending ingestuurd naar de Oscars, maar is het tegendeel van wat er in Hollywood mooi gevonden wordt. Wel won de film diverse prijzen op filmfestivals, onder andere de juryprijs in Berlijn.