Wouter Hamel levert met het album Pompadour een nieuw, fris en vooral erg toegankelijk album af. De zanger, die het muziekgenre jazz steeds verder verlegt naar soulachtige popmuziek, klinkt fris en zomers. Zonder verloren te gaan in te simpele composities ter wille van de commercie.
Op de vorige plaat (Lohengrin uit 2011) liet Wouter Hamel al horen dat de vocale jazz verruild was voor toegankelijke popliedjes. Nu, drie jaar later, lijkt deze weg definitief te zijn ingeslagen door de in 1977 geboren singer-songwriter. Met een vocorder, piano, xylofoon, synthesizer en meer ondersteuning voor zijn jeugdige stemgeluid liet Hamel zich voor Pompadour verleiden tot soulvolle popmuziek die niet zou misstaan in menige binnen- en buitenlandse hitlijst. De weg naar een nog groter publiek. Ook in Japan en Korea, waar Wouter een flink afzetgebied heeft gevonden. Voor dit vierde studioalbum pakte de zanger ook weer de samenwerking op met producent Benny Sings, die verantwoordelijk was voor de eerste twee Hamel albums.
Vanaf de openingstrack The Lights wordt meteen duidelijk dat Pompadour een zomers geheel gaat zijn. Vrolijke muziek met een duidelijke knipoog naar het succes van Daft Punk, de klanken van Pet Shop Boys en zelfs George Michael. De muziek op deze LP gaat echter voorbij aan een enkele stijl en weet positief te verassen met tracks als Hollywood, de titeltrack en Live A Little. Popmuziek volgens het boekje, waarbij de inmiddels voor Hamel bekende gelijkenis met het duo Hall & Oates wederom opgaat. Luister maar naar de track Gretna Green en je weet wat ik bedoel. De vrij minimalistische industriële klanken van New Disguise, met duidelijke Oosterse invloeden, zijn best gedurfd en neigen naar moderne R&B. Maar ook een aangrijpende ballad is aanwezig, zo is de track Traveling Alone –waarop Hamel vocaal erg fraai wordt ondersteund door de Deense Penny Police- intens mooi en mag gelden als een hoogtepunt van Pompadour. De jazz-stem van weleer wordt op Giant Move weer even naar voren gehaald en af en toe neemt Michael Leonheart de zang van Wouter Hamel over, wat een spontane twist oplevert.
De echte diepgang is op dit album niet aanwezig, maar daarvoor is Pompadour ook niet bedoeld. Wouter Hamel lijkt tegenwoordig namelijk op een luchtige manier op z’n best en zorgt voor een rijk gevulde en afwisselende plaat. Fijne klanken met een appetijtelijke uitvoering, waar Hamel best trots op zal zijn. Als deze ingeslagen weg ook echt zijn eigen keuze is. Ik ben benieuwd of de tracks ook door de radiozenders worden opgepikt, want ze zijn erg geschikt voor airplay. Vanaf vinyl gespeeld levert Pompadour een redelijk tot goede klank, met veel rust en zwart om de muziek heen. Wat dynamiek betreft is de LP geen hoogstandje, maar wel gemiddeld.
Muziek: 7
Klank: 7
Kwaliteit persing: 7 ½
Label: Music On Vinyl/ Dox Records
Speelduur: 47:58 minuten
Website
