Schoonheid kan van een overdadige decadentie zijn. Alles aan La grande bellazza is overdadig. De esthetische beelden, de mooie mensen, de levensstijl, de feesten, Rome. En ook: de Oscar, de maximaal aantal bollen of sterren recensies, de extreme reacties van kijkers. Een briljante film inderdaad, dat is geen verrassing meer.
Bijna twee en een half uur lang gaat Paulo Sorrentino Italiaans zwelgend helemaal ‘over the top’ door journalist Jep Gambardella (Toni Servillo) te volgen. Koning van het mondaine leven van Rome; op zijn 65e struint hij nog steeds alle decadente feestjes van het hippe nachtleven af. Onder alle pracht en praal schuilt een melancholische kern. Bijvoorbeeld over het feit dat hij na een vroege roman geen fictiewerk meer heeft geproduceerd. Bijna wanhopig zoekt hij naar de eigenlijke zin en de schoonheid van het leven.
Net als in zijn Amerikaanse uitstapje This Must Be the Place hanteert Sorrentino een zeer losse verhaalstructuur. In La grande bellezza wordt wel reeks van grote thema’s achter elkaar behandeld, maar van een doorlopende plotontwikkeling in de traditionele zin is nauwelijks sprake. Daarmee sluit de regisseur zich aan bij de rijke Italiaanse traditie. De film is te zien als een ode aan La dolce vita van Fellini, waarin Rome ook zo prachtig geportretteerd werd.
Alle prijzen en loftuitingen nemen niet weg dat La grande bellezza een weerbarstige film is. Je moet bereid te zijn je mee te laten wiegen op de gedachtestroom van Jep, die in zijn cynische visie op de cultuur enorm veel overhoop gooit en soms flink wat inspanning van de kijker vergt. Hoe mooi de beelden en de muziek ook zijn (de soundtrack met naast platte disco veel modern klassieke muziek, van onder meer Gorecki en Pärt is fantastisch), er is veel meer aan de hand. De beloning voor de inspanning is groot: een unieke, overrompelende filmervaring.
Beeld en geluid van deze blu-ray zijn van uitzonderlijke kwaliteit. Onder het kopje Deleted scenes wordt de associatieve stijl van Sorrentino mooi geïllustreerd. Een stukje monoloog wordt op twee manieren verbeeld: een keer droog, een keer met een stroom van beelden die er een heel ander verhaal van maken.
Tevens meegeleverd is een fraai gemaakte ‘Backstage’ reportage van ruim een kwartier, die onder meer in splitscreen laat zien hoe verschillende scènes via digitale middelen verfraaid werden. Een woordloze making of, van een schoonheid die de film waardig is.
Aanvullende informatie:
Italië, 2013
Speelduur: 142 minuten
Regie: Paolo Sorrentino
Scenario: Paolo Sorrentino, Umberto Contarello
Camera: Luca Bigazzi
Montage: Cristiano Travaglioli
Art direction: Stefania Cella
Met: Tony Servillo, Carlo Verdone, Sabrina Ferilli
Extra: Deleted scenes, Backstage
Beeld: 1080p, 2,35:1
Geluid: DTS HD Master 5.1, Italiaans gesproken
Uitgave: Homescreen / Cinemien
