Ian Anderson levert twee jaar na zijn terugkeer naar de oude roots van zijn voormalige band Jethro Tull opnieuw een album af in diezelfde stijl. Homo Erraticus, dat wordt uitgebracht via KScope Records, brengt de luisteraar terug naar de sound van weleer. Met opnieuw een verhaal van de fictieve Gerald Bostock als inspiratie en een hoop Britse geschiedenis in de muziek en teksten verwerkt. Progressieve folk-rock van toen, maar of het nog weet te boeien?
Thick As A Brick 2 bracht in 2012 een vervolg op dat gelijknamige album van Jethro Tull, dat alweer ruim vier decennia oud is. Het tweede deel was vrij succesvol, met name dankzij de fans van weleer die veel in de muziek herkenden. Homo Erraticus is, net als Thick As A Brick, een conceptalbum gebaseerd op het werk van Gerald Bostock, de fictieve kindschrijver en hoofdpersoon van het album uit 1972. Ditmaal handelt de vertelling over een manuscript van een Britse historicus (Ernest T. Parritt) met veel historische (Engelse) feiten en een stuk met openbaringen/ profetieën. Leuk bedacht, maar geen nieuw concept.
De muziek op Homo Erraticus is ingedeeld in 15 tracks, die in drie stukken zijn ingedeeld. De Chronicles, Prophecies en Revelations. Wie het album beluistert hoort echter meteen waarover het gaat, namelijk Jethro Tull. Afwisselende nummers met verhalende zanglijnen met een duidelijk Britse achtergrond. Veel, heel veel fluit met elektrische gitaar, basgitaar, piano en percussie ter ondersteuning. Meestal met een korte speelduur van enkele minuten (uitgezonderd Puer Ferox Adventus, dat met ruim zeven minuten de kroon spant en één van de betere tracks van het album mag heten) en één gesproken track. Typische jaren zeventig invloeden met een wat nihilistisch en fantasierijk karakter. Her en der wil er nog wel een fijne gitaarsolo naar voren komen (zoals op de track After These Wars) en wisselt het album pure folk af met ouderwetse progressieve klanken. Anderson liet zijn kenmerkende vocale werk aanvullen met de klanken van Ryan O’Donnell en aangezien Steven Wilson zijn taak als mixer niet kon vervullen wegens gezondheidsklachten werd muzikant en technicus Jakko Jaszyk hiervoor aangenomen. Met Anderson zelf als producent.
Liefhebbers van Jethro Tull zullen Homo Erraticus wederom omarmen. De plaat biedt echt geen verrassingen, maar borduurt voort op de klanken van weleer. De productie van het album is echter nogal lichtvoetig en soms vraag je je af waarom er is gekozen voor elektrische gitaar, wanneer deze amper op de voorgrond mag treden. Ik vind het een gemis en het maakt van dit zesde Ian Anderson album af en toe een minder spannend geheel. Anderson weet overigens meer lyriek uit zijn fluit te toveren dan uit zijn stembanden, maar daar zal de echte Tull-fan niet mee zitten.
Muziek: 7
Klank: 6
Label: KScope
Speelduur: 51:57 minuten
