In 1979 verruilde Lowell George het tijdelijke voor het eeuwige in een hotelkamer in Arlington, Virginia. Zijn te vroege dood – hij was slechts 34 jaar geworden- kwam in het jaar dat zijn solo-album Thanks I’ll Eat It Here gereleased werd. Het jaar waarin 'zijn' band Little Feat officieel ontbonden werd. Music On Vinyl brengt dit historische album opnieuw uit.
Het jaar voor dit soloalbum bracht Little Feat nog hun meest succesvolle album Waiting For Columbus uit, in 1979 was het Lowell George zelf die ervoor zorgde dat de band uiteenviel. Thanks I’ll Eat It Here werd al in 1975 contractueel vastgelegd, naar verluidt om Little Feat van geld te voorzien. En die verbintenis moest nog worden ingelost.
Wat de luisteraar te horen kreeg was een collectie van covers, adaptaties en een deel eigen werk van Lowell. Het album stond niet in vergelijking tot het Little Feat album van het jaar ervoor, maar greep stijlmatig eerder terug naar de periode ‘74/ ’75, nadat het Little Feat album Dixie Chicken uitkwam. Van dat album is de track Two Trains ook aanwezig op deze LP.
Dat het multitalent niet op zijn best was in 1979, blijkt uit het ontbreken van veel nieuw eigen werk. Niet dat het album is afgeraffeld of dat George hoorbaar minder presteerde, integendeel. Thanks I’ll Eat It Here is niets minder dan een eclectische mix van stijlen, ondanks dat er slechts drie nieuwe eigen nummers op staan, die ook nog eens aan samenwerkingen waren ontsproten.
Natuurlijk is een hoogtepunt de track 20 Million Things, die erg aan het oudere Little Feat doet denken. Fraai zijn de covers die George vertolkt. De opener van de eerste plaatkant is een goede, meeslepende versie van de track What Do You Want The Girl To Do (van Allen Toussaint), I Can’t Stand The Rain van Ann Peebles klinkt beter dan de versie die Tina Turner later liet horen en Easy Money doet zelfs denken aan Rickie Lee Jones zelf, in een mannelijke vorm.
Ook een track als Himmler’s Ring (Jimmy Webb) klinkt verfijnd en zou zo uit een jaren vijftig musical kunnen stammen, een uitstapje op muzikaal gebied. Producer/ muzikant/ zanger Lowell George liet zich op deze plaat ondersteunen door een waslijst van artiesten, waaronder Bonnie Raitt, J.D. Souther en Richie Hayward.
De muzikale stijlen vliegen de luisteraar om de oren, natuurlijk heeft Thank’s I’ll Eat Here New Orleans-stijl R&B, Southern Rock, country en zelfs pop. De herpersing is van hoge kwaliteit. De vocalen worden fraai naar voren gebracht, de muziek klinkt gelaagd en breed. Het laag is af en toe een tikje laid-back zoals meer muziek uit die periode. De productie die Lowell George ook van zijn eigen album in handen had wordt in elk geval eer aangedaan.
De albumhoes is ook erg fraai gedrukt, wat niet bij alle Music on Vinyl titels het geval is. Deze toont het door Neon Parks geïnterpreteerde werk van Manet (Le déjeuner sur l’herbe) met Bob Dylan, Marlene Dietrich en Fidel Castro aan een picnic met een open boek van het indertijd controversiële boek Howl van Allen Ginsberg. Pop/cult avant la lettre. En het foutieve jaartal van eerste release (1971) op de achterzijde? Voer voor verzamelaars. Evenals de muziek.
Muziek: 8
Klank: 8
Label: Music On Vinyl
Speelduur: 31:19 minuten
Website: www.littlefeat.net
