Mark Hogencamp werd in 2000 voor een bar in elkaar geslagen door vijf tieners. Hij overleefde het nauwelijks en liep blijvende hersenbeschadiging op. Zonder geld houdt revalidatie in Amerika snel op. Hogencamp trok zich terug in een fantasiewereld, opgebouwd in zijn tuintje, waarin hij met Barbi en GI Joe poppen avonturen ensceneert in een fictief Belgisch dorpje in de tweede wereldoorlog, en zo vorm gaf aan zijn herstelproces.

When his world was stolen, Mark Hogancamp made a world of his own, luidt de treffende tagline bij de documentaire van Jeff Malmberg, die Hogancamp vier jaar volgde. Hij laat hem zelf zijn verhaal vertellen en toont zijn unieke werk.

De kettingrokende Hogencamp was er al niet goed aan toe toen het noodlot hem trof. Veel weet hij er niet van, want herinneringen aan wat hij noemt zijn eerste leven zijn schaars. Van zijn alcoholverslaving was hij in ieder geval spontaan genezen. Om zijn situatie te kunnen hanteren creëerde hij een alter-ego.

Piloot ‘Hogie’ komt anno 1943 vanuit een brandend vliegtuig per parachute in het Belgische, door de nazi’s bezette dorpje Marwencol terecht (de naam is een samentrekking van de namen Mark en zijn vriendinnen Wendy en Colleen).  Hij wordt er door de bevolking als een held onthaald en krijgt zelfs een eigen bar, Hogancamp's Catfight Club.

Belangrijke personen in zijn echte leven spelen ook een rol in de tot in detail geperfectioneerde poppenwereld, waarin hij oorlogshandelingen combineert met autobiografische gebeurtenissen. Om een nieuwe gekochte modelauto het beoogde doorleefde karakter te geven trekt hij het voertuigje, volgeladen met bewapende barbies,  talloze kilometers voort aan een touwtje.

De avonturen die Hogie beleeft met de bewoners van Marwencol legt Mark vast op talloze foto’s die de aandacht trekken van een lokale fotograaf. Hogencamp wordt omarmd door de kunstwereld, wat er toe leidt dat hij een tentoonstelling gaat inrichten in een galerie in New York. Mark moet zijn afgesloten wereldje verlaten en weer naar buiten treden. Een ingewikkeld en confronterend proces.

Portretten van bijzondere individuen zijn een populair subgenre binnen de wereld van de documentaire film. Met een inlevende, betrokken filmmaker die respect heeft voor zijn object levert dat pareltjes op, zoals bijvoorbeeld ook de IJslandse film Grandma Lofi. Niet voor niets won Marwencol tal van prijzen. En het mooiste is dat Hogencamp door alle belangstelling een rijk ‘tweede leven’ heeft opgebouwd, waarin hij meer van zichzelf kan tonen dan ooit tevoren. Hartverwarmend.

Aanvullende informatie:
VS, 2010
Speelduur: 83 minuten
Regie, productie, montage, camera: Jeff Malmberg
Extra’s: acht verwijderde scènes
Beeld: 16:9, anamorf
Geluid: DD 2.0
Uitgave: Dalton Distribution
Distributie: de Filmfreak
Officiële website