Een paar weken geleden schreef ik een column over Spotify waarin ik deze nieuwe muziekdienst vergeleek met een all-you-can-eat vreetschuur:  wel vol maar niet voldaan, zeg maar. Het verkiezen van kwantiteit boven kwaliteit stuitte – en stuit – me tegen de borst. De kunstvorm muziek verworden tot fastfood voor ongevoelige oren. Het leverde me de reputatie op van archaische muziekneuzelaar die graag in stoffige platenzaken door al even stoffige bakken met vinyl rondstruint. En ik moet bekennen: met enige regelmaat ben ik te vinden bij de lokale platenboer op zoek naar leuke muziek gebeiteld in zwart polyvinylchloride. Gewoon omdat sommige muziek het meest natuurlijk klinkt vanaf plaat.

Maar tegelijkertijd ben ik ook in het bezit van een redelijk verzameling muziek die op een harde schijf geparkeerd staat. De meterkast herbergt een NAS met daarin twee 1,5 terabyte schijven met daarop zo`n 1500 albums – ja, ik denk nog in albums – in het lossless FLAC formaat. Muziek die ik heb gekocht, gedownload, gekopieerd, gejat of gekregen, maar allemaal albums waarvan ik het bestaan weet, de muziek ken en die ik ook nog eens waardeer. Met zorg omgezet naar digitale bestanden en voorzien van de juiste metadata. Een waardevolle collectie dus, en net als mijn verzameling elpees en cd`s met liefde samengesteld en onderhouden.

Een muziekdienst als Spotify heeft voor mij dan ook iets vreemds...het lijkt niet helemaal te kloppen. Objectief gezien moet ik blij zijn met dit haast onbeperkte aanbod muziek dat voor het luttele bedrag van 10 euro per maand – ja, ik ben inmiddels Premium lid – tot mijn beschikking staat. Nieuwe muziek is met een paar klikken op het toetsenbord letterlijk binnen handbereik. Af te luisteren op mijn iPhone, de laptop en met het trekken van wat kabeltjes zelfs op mijn stereo-installatie. Playlists van vrienden beluisteren – zoals we vroeger met cassettebandjes deden – zelf playlists maken of leuke muziek naar het mapje van vrienden slepen. Als een kind in een snoepwinkel voel ik me soms.

Maar ik wordt er tegelijkertijd droevig van: het gevoel dat ik een waardevolle verzameling heb opgebouwd is weg, de leegte opgevuld met een virtueel bezit van...tsja, alles én niks.

Lees de volledige column op Muziek.nl