Bijna drie uur heeft het Frans-Canadese wonderkind van de gay-cinema, de 23-jarige Xavier Dolan nodig voor het liefdesverhaal van Laurence en zijn vriendin Fred. In het laatste decennium van de vorige eeuw verandert hun relatie drastisch omdat Laurence ontdekt dat hij een vrouw in het verkeerde lichaam is.

Laurence (Melvil Poupaud) betaalt een flinke prijs als hij zich in vrouwenkleren hult en zo ook naar zijn werk gaat, als leraar op een middelbare school. Hij wordt ontslagen, raar aangekeken en in elkaar geslagen. Fred (Suzanne Clément), toch al behept met sterk wisselende stemmingen, heeft het er maar moeilijk mee. Ze leiden een vrij en dynamisch leven, en Fred draait niet om de feiten heen als ze haar geliefde plastisch verwijt dat hij alles kwijt wil wat zij nou juist leuk aan hem vindt. Ze zijn lange perioden uit elkaar, maar komen toch steeds weer bij elkaar. Een lotgenote zegt nog dat het toch om de persoon gaat, wat maakt dat geslacht nou uit?

Belangrijker dan het verhaal is bij deze film de stijl. Dolan trekt alle registers open om de kijker te raken. Emoties staan voortdurend op maximaal, over the top. Overdreven? Zeker, op het pathetische af. Maar de jeugdige onverschrokkenheid is hier eerder een charmante kracht dan een bezwaar. Het maakt de film in ieder geval anders dan alle anderen. Een filmmaker met een zo eigen signatuur, die kom je niet zo snel meer tegen. 

Het smalle beeldformaat (1:1,33), waarin de nadruk op verticale lijnen sterker tot zijn recht komt, de snelle montage, de glitterrijke kleding die de tijdgeest treffend verbeeldt, alles aan Laurence Anyways is tot in de puntjes verzorgd maar tegelijk sprankelend en spontaan. De energie en ideeënrijkdom spat van het scherm, hier staat echt iets op het spel. 

Net als de visuele opsmuk speelt de soundtrack een sfeerbepalende rol. Door synthesizers gedomineerde new wave van onder meer Depeche Mode, The Cure en Visage worden op vol volume ingezet. Als aan het eind van de film Paul Buchanan (van The Blue Nile) Let’s Go Out Tonight inzet, in het in violen gedompelde arrangement van Craig Armstrong, stroomt alles over. Buchanan kan tranen uit stenen trekken, ongegeneerd en volledig authentiek. Past de film als een handschoen. 

Op de cover wordt Dolan terecht het Canadese antwoord op Pedro Almodóvar en François Ozon genoemd. Zijn derde film is nog een stuk beter dan voorgangers J’ai tué ma mère en Les amours imaginaires. Opvolger Tom à la ferme is inmiddels bijna klaar. Een filmmaker om te volgen.

Aanvullende informatie:
Frankrijk/Canada 2012
Speelduur: 159 minuten
Regie, scenario en montage: Xavier Dolan
Productie: Lyse Lafontaine
Camera: Yves Bélanger
Art direction: Anne Pritchard
Met: Melvil Poupaud, Suzanne Clément, Nathalie Baye
Beeld: 1:1,33, kleur
Geluid: DD 5.1
Uitgave: Cinemien / Homescreen
Officiële website