Het vorige album van Diana Krall was best succesvol. Nu, drie jaar later alweer, komt de pianospelende zangeres met een nieuw album dat een totaal andere inslag heeft. Naast manlief heeft Krall zich op Glad Rag Doll laten leiden door een bekende producer, wiens signatuur een duidelijk muzikaal spoor heeft achtergelaten.

De producer waar de diva zich min of meer aan over heeft geleverd voor het nieuwe album is niemand minder dan T Bone Burnett, die verantwoordelijk was voor bekende producties van onder andere Allison Krauss. De invloed van Diana’s echtgenoot Elvis Costello is echter ook hoorbaar op Glad Rag Doll. Was het vorige album Quiet Nights (bekroond met een Emmy Award) nog beïnvloed door Brazilië, slaat Krall nu een heel andere weg in. Niet alleen door een complete wisseling van muzikaal personeel, maar ook qua stijl. Uitgangspunt voor dit album zijn de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw, een tijdperk dat Krall aanspreekt volgens de bijgeleverde informatie. Het album is in elk geval doorspekt met een hoog Tin Pan Alley popgeluid, met af en toe een lichte uitschieter naar R&B.

Wie de betrokken, intieme sound van de betere Krall-albums verwacht komt in elk geval lichtelijk bedrogen uit. T Bone Burnett heeft getracht om Glad Rag Doll een authentiek tintje mee te geven door een wat grovere opname op analoge tapes, wat de dynamiek weliswaar ten goede is gekomen, maar ook een beetje afstandelijk is afgemixt. Minder intiem dat de zangeres verdient, in elk geval. De muziek en het gebruik van de voor Diana Krall vreemde instrumenten (mellotron, dobro, ukelele, mandoline en voor Diana een Steinway uit 1890) zijn weliswaar verfrissend te noemen voor een Diana Krall album, maar de combinatie van de uitvoering en de covers van de oudere songs maken het album af en toe ronduit gezapig. Luister maar naar Let It Rain (origineel van Kendis/Dyson) of When The Curtain Comes Down (Hoefle/Lewis/Sherman). Te oubollig om in deze tijd naar te luisteren en het erg veilige gitaarspel van Burnett op dit album maakt dat niet beter. Leuker zijn tracks als Wide River to Cross van Buddy en Julie Miller of Lonely Avenue (Pomus), waarbij ook het gitaarwerk eindelijk wat spannender is om naar te luisteren.

Maar een paar echt interessante tracks zijn voor de liefhebber wellicht te weinig om Glad Rag Doll volledig te waarderen, zoals wat oudere albums van Krall nog steeds gewaardeerd worden. Wellicht dat de hoes en de foto’s in het boekje daar voor sommigen nog in positieve zin aan mee kunnen werken. (Ik zie hier een voordeel voor de vinyl-versie).  Het kan vanaf nu twee kanten opgaan met Diana Krall, ze verwerkt deze liefdesverklaring aan een lang vervlogen periode meer in een huidige vorm of ze gaat meer de kant van kleinkunst op. De live shows die later dit jaar ook ons land aan zullen doen zullen daar meer uitsluitsel over moeten geven, voorlopig kan ik fans van Diana Krall alleen maar adviseren om Glad Rag Doll eerst te beluisteren alvorens hem aan te schaffen. Het album is zeker niet slecht, de opname ook niet. Maar een stuk spannender of intiemer had het zeker wel gemogen.

Aanvullende informatie: 
Label: Universal
Speelduur: 56 minuten
Website