In 1984 kwam het zevende album van The Alan Parsons Project uit. Met daarop onder andere een track die één van hun grootste hits zou gaan worden. Desalniettemin is dit album – Ammonia Avenue genaamd- juist één van de meest toegankelijke en veilige producties van de progressieve Britten.

Het was medeoprichter Eric Woolfson die min of meer verantwoordelijk was voor de vormgeving van dit album. Tijdens een bezoek aan het industriële deel van Billingham in Engeland zag hij een doodstille straat met enkel fabriekspijpen. Voor de rest de kille werkelijkheid van het ontbreken van bomen of zelfs mensen, alleen een bordje met de naamstraat die ook dit album van een titel voorzag. Zoals altijd zit er in het album een duidelijk verhaal, een lijn die gaat over het verkeerd begrijpen van de mensheid van industriële wetenschappelijke ontwikkelingen en vice versa.

De inspiratie die Woolfson opdeed deelde hij met zijn toenmalige bezetting en daaruit volgde na niet al te lange tijd Ammonia Avenue: het album. Het artwork slaat ook geheel op het thema. Deze herpersing op 180 gram door Music on Vinyl laat een veilige band horen die eigenlijk nergens uit de band springt, maar ontzettend beheerst de muziek laat klinken. De meeste vocale neemt Eric Woolfson voor zijn rekening, maar ook Chris Rainbow, Lenny Zakatek en Colin Blunstone komen aan bod.

Het mooiste nummer op Ammonia Avenue is niet Don’t Answer Me, dat overigens helderder en wat minder warm klinkt op deze herpersing dan op de originele persing die ik ook bezit. Ik ga dan toch voor de titeltrack Ammonia Avenue. Niet erg bekend bij het grote publiek, maar ontzettend goed gecomponeerd en dito vertolkt. Hoewel ook hier alle bandleden netjes ‘binnen de lijntjes’ spelen is dit wat mij betreft toch wel één van de mooiste tracks van The Alan Parsons Project. En de instrumentale track Pipeline is zeker ook meer dan de moeite waard.

Maar het hele album luistert vrij makkelijk weg, wat waarschijnlijk ook de reden is dat Ammonia Avenue zo ontzettend goed verkocht. Veelzijdig en tegelijkertijd erg toegankelijk. Een beetje zoals het album Eve. Het directe vergelijk met de originele persing uit 1984 leert dat deze Haarlemse versie een stuk meer ‘zwart’ om de opname heen kent en bij tijd en wijle wat helderder klinkt. Maar dat gaat ook iets ten koste van de warmte op het origineel. Voor een herpersing en meer rust om de muziek heen verdient deze 180 grams LP toch wel een goed oordeel.

Aanvullende info:
Label: Music on Vinyl
Speelduur: 40:18 minuten
Website