Al voordat we naar Las Vegas vertrokken toonde CNN een klein stukje van het optreden van de Blue Man Group en het fascineerde direct. Aangekomen op het vliegveld kwamen de gigantische billboards je al tegemoet en ook Intel had Blue Man Group gekozen voor de Pre-Event Kick-Off Keynote, een beetje te pre voor ons want toen zaten wij nog in de lucht.
Wie zijn nu de in Amerika langzamerhand legendarische Blue Man Group?
Begonnen zo’n acht jaar geleden als een off broadway show moet je je drie mannen met strakke blauwe over het hoofd getrokken maskers voorstellen die zich een beetje Buster Keaton-achtig voortbewegen en een twee uur durende show vol muziek en grappen en grollen vertonen. Omdat ze toch in ons hotel optraden waar een compleet theater voor zo’n 2.500 bezoekers in is gebouwd en we langzamerhand doordrenkt waren van de promotie op de speciale hotel tv zender besloten we een kaartje voor de show te kopen. Per avond zijn er twee shows en die zijn dan ook uitverkocht. Maar gelukkig was er nog plek en gewapend met programmaboek en CD verheugden we ons op de show de volgende avond. Zoals altijd in de VS hoef je je geen zorgen te maken over de merchandise; in de aparte Blue Man winkel was van alles te koop, t-shirts, petjes, CD’s, balletjes, magneten en noem maar op.
De zaal ging een uur van te voren open en sluit een kwartier voor de aanvang van de show; ook typisch amerikaans want te laat komen is er niet bij (dachten wij).
We begaven ons dus op tijd naar plaatsen D1 + 2 en het eerste wat ons opviel dat op de eerste zeven rijen op iedere stoel een plastic soort pocho lag die door onze medebezoekers direct werden aangemeten; de lap plastic over en om je heen en natuurlijk de capuchon op!
Vlak voor de show worden dan ook nog stroken wit papier uitgedeeld met het verzoek deze als versiering bij jezelf aan te brengen.
De show begint voor ons op een manier die vast voer is voor psychologen die “het kuddegedrag” bestuderen; er verschijnen teksten en opdrachten op een lichtrail en die worden klakkeloos opgevolgd en uitgeschreeuwd. Voor ons toch wel kromme tenen werk.
De show begint met de opkomst van Blue Man en een drumscene waarin ze op vaten verf spuiten en vervolgens drummen. Dit verklaarde dus de plastic capes maar in claimgevoelig Amerika spetterden ze natuurlijk net niet a la Waardenburg en de Jong en zat iedereen dus alleen maar aardig te zweten in z’n plastic condoom! 
De show is verder een mengeling van fascinerende muziek op zelf ontwikkelde instrumenten, een goeie bijbehorende band en medespelers en al met al een boeiend schouwspel hoewel we ons niet aan de indruk kunnen onttrekken dat qua show Amerikanen toch wel wat minder gewend zijn dan wij in Europa omdat bepaalde dingen zoals het viezeriken met marshmellows en de zogenaamde onverwachte toeschouwerparticipatie ons wat outdated voorkwamen. De Amerikanen in de zaal echter, sommige waren er volgens ons al voor de zoveelste keer vormden een show op zich behalve die ene irritante toeschouwer die te pas en onpas EXTREME! brulde. Desalniettemin zeker geen verloren tijd en de muziek waar wij met name voor kwamen krijg je de rest van de reis niet meer uit je hoofd. Gelukkig dus dat we de CD ook thuis kunnen beluisteren!
Lees ook de CD-recensie!
