SAMENVATTING

TEAC verraste de afgelopen jaren met een paar erg goede en realistisch geprijsde apparatuurlijnen waarmee met name de digitaal ingestelde eindgebruiker werd bediend. De liefhebbers van analoge weergave nemen echter ook weer langzaam in aantal toe, en daar speelt TEAC nu op in met een nieuwe platenspeler, de TN-300.

Toen mij werd gevraagd of ik zin had om een recensie over de TN-300 te schrijven was mijn eerste gedachte: Jeuj! Weer eens een platenspeler! Maar de modellen die we de afgelopen paar jaar onder de merknaam TEAC op de markt zagen verschijnen kon ik met de beste wil van de wereld niet helemaal mijn kopje thee noemen. Het waren vooral kekke, in glanzend kunststof uitgevoerde alles in één spelers met een fantasievolle retro-look waar - eerlijk is eerlijk - loopwerkjes, armen en elementen in zaten waar de rechtgeaarde audiofiel het niet echt warm van kreeg. De TN-300 is echter heel andere koek. Een moderne speler met een superstrak uiterlijk en serieuze specificaties, laat maar komen dan!



Opbouwen en Instellen
De TN-300 wordt af-fabriek als semi-plug-en-play apparaat geleverd. Met ‘semi’ bedoel ik dat er enige montage door de nieuwe eigenaar nodig is, maar die is buitengewoon eenvoudig en er zit een goede (ook Nederlandstalige) gebruiksaanwijzing bij. Er zijn desondanks wat aandachtspuntjes die ik graag even vermeld. De montage komt erop neer dat je om te beginnen zelf het redelijk zware aluminium plateau op het middenlager moet plaatsen en de snaar, die al om het vaste subplateau zit, om de pulley van de motor moet leggen. Daar had TEAC wat mij betreft een kunststof hulpmiddeltje voor mogen bijleveren, want de snaar zit redelijk strak om het subplateau en als je er niet met je vingers aan wil komen (wat verstandig is) moet je iets stevigs hebben om hem op te wippen. Ik heb daar zelf de clip van het dopje van een BIC-pen voor gebruikt, waarmee je zowel het plateau als de snaar niet zult beschadigen. Als de snaar om de motorpulley zit, leg je de rubberen mat met de concentrische ribben naar beneden op het plateau en draai je het contragewicht op de achterkant van de arm. Daarna steek je de headshell met het al keurig gemonteerde Audio Technica AT-95E element middels een bajonet-aansluiting in de arm.

Die AT-95E is met zijn losse verkoopprijs van rond de 40 euro een betaalbaar MM-element dat wat mij betreft onder de 100 euro nauwelijks zijn gelijke kent. Zonder grijs te klinken is het een echte allemansvriend, waar een zeer behoorlijke dynamiek uit te halen is en waar een lekkere warme en redelijk gedetailleerde klank in zit. Je kunt er natuurlijk altijd een duurder (MM!) element in zetten, maar dan moet je er wel rekening mee houden dat de arm van de TN-300 niet in hoogte verstelbaar is en dat je daarom met elementen die een andere ‘hoogte’ hebben geen optimale afstelling zult kunnen bereiken. Gewoon lekker met de AT-95E draaien is dus mijn advies, dat 
element ‘klopt’ gewoon op een heel erg aangename manier. Ik adviseer trouwens ook om bij het aandraaien van de schroefring die de headshell op zijn plaats houdt niet teveel kracht uit te oefenen en de armbuis stevig vast te houden om niet teveel torsie op het armlager uit te oefenen. Tot slot monteer je de stofkap, waar je eerst nog de rubberen nokjes op moet schuiven om een zachte landing op het hoogglans oppervlak van de uit zwaar MDF vervaardigde plint te garanderen.

Het instellen van de arm is een proces waar enige concentratie én een timmermansoog voor nodig zijn, en eventueel een naalddrukweger. De gebruiksaanwijzing geeft een prima beschrijving van de procedure, maar ik weet uit ervaring dat ‘op het oog’ instellen in de praktijk tot forse verschillen in naalddruk (Vertical Tracking Force, oftewel VTF) kan leiden. Het AT-95E element wil graag een VTF van 2 gram, maar ik kwam, ondanks dat ik al bijna 30 jaar elementen in platenspelers monteer, bij instellen uit het vuistje op 2,2 gram uit. Op zich is een beetje afwijking helemaal niet zo erg, en ‘te zwaar’ is - in tegenstelling tot wat veel mensen denken - minder slecht dan ‘te licht’, maar de door de fabrikant opgegeven naalddruk is gewoon het beste. Daarom gebruik ik altijd een digitale naalddrukweger. Die dingen zijn niet zo duur en anders is er bij een vinyl-minnende vriend vast wel een te lenen. Al met al ben je, vanaf het moment dat het mes voorzichtig in het plakband van de doos wordt gestoken tot het moment dat je je eerste plaat kunt opleggen, ongeveer een half uur tot drie kwartier op je dooie gemak aan het knutselen.