Zijn hoge stem is een soort van dromerige versie van Jeff Buckley en in mijn oren klinkt hij als de meest verfrissende singer songwriter van dit moment. Zijn eerste twee albums hebben nooit geleid tot een echt grote bekendheid, maar met de derde schijf die inmiddels - na een voorzichtige release eind 2006 in IJsland en in thuisland Canada - wereldwijd uitgebracht is kan niemand meer om hem heen. 
‘Close To Paradise’ is een prachtig sfeeralbum met bijna filmische kwaliteiten. Zo sterk werken de combinatie van stem, begeleiding en teksten op de verbeeldingskracht van de luisteraar in.
Er zijn onmiskenbaar invloeden te bespeuren van klassieke componisten als Debussy en Satie.
Niet zo vreemd want Patrick Watson - die hier naast zijn stem vooral ook mooie pianopartijen ten gehore brengt - heeft leren spelen op het conservatorium en is zich pas later gaan richten op de popmuziek.
Als leadzanger van de vierkoppige band die zijn naam draagt, wordt hij aanvullend begeleid door een string quartet en een horn ensemble.
Op de schijf - in mijn geval de vinyl versie, maar er bestaat ook een cd - staan dertien songs die alledaagse situaties beschrijven zoals iedereen die meemaakt. Ze klinken lieflijk en fragiel, maar hebben soms wel degelijk een onheilspellende dreiging in zich zoals bijvoorbeeld in ‘The Storm’ dat momenteel mijn favoriete nummer van deze lp is.
