Een Waalse productie met een Engelse titel die voor een groot deel in IJsland speelt, gemaakt door een Franse regisseuse met een Duitse naam (die geboren is in IJsland). Grenzen spelen geen rol, ook niet in de film. We zien in Stormy Weather een jonge psychiater (Élodie Bouchez) die zich ontfermt over een mysterieuze, zwijgende patiente, met wie ze slechts met engelengeduld een zweem van contact weet op te bouwen.

Hoe intens het contact tussen arts en patient ook is, men vindt het in het psychiatrisch ziekenhuis blijkbaar niet de moeite de idealistisch ingestelde psychiater, Cora, in te lichten als er informatie boven water komt. De vrouw, die Loa heet, blijkt afkomstig uit IJsland, en is teruggestuurd naar het kleine vulkaaneiland Vestmannaeyjar waar ze vandaan komt. De redelijk geobsedeerde Cora reist haar op stel en sprong achterna, omdat Loa volgens haar acuut verder behandeld moet worden in een kliniek.

Loa blijkt met een echtgenoot en een kind een redelijk normaal ogend leven te leiden. Ze werkt net als iedereen daar in de visfabriek, maar is wel vreemd, onverschillig en zwijgzaam. Zo is ze volgens haar man altijd al geweest. Ze kan plotseling ontploffen en er vandoor gaan, zoals toen ze in Frankrijk terecht kwam. Van zo’n escalatie zijn we getuige, terwijl Cora’s overtuigingen stevig aan het wankelen gaan. De poging van Cora om haar patient van het eiland af te smokkelen mislukt.

De slotscène is alleszeggend, als Loa en Cora als volledig gelijken hand in hand zitten. De grens tussen normaal en gek is geslecht, en wat de een de ander te bieden heeft is puur betrokkenheid en nabijheid, niets meer en niets minder. Een helder statement, in een verhaal dat verder Spartaans kaal en vol van onduidelijkheden is.

Zo roept de figuur van Cora veel vraagtekens op. Haar obsessie voor haar patient wordt niet verklaard, waarbij het ongeloofwaardig aandoet dat een psychiater in een inrichting in de gelegenheid is zich zo volledig op één persoon te richten. In eerste instantie lijkt ze eerder een activiteitenbegeleidster of creatief therapeute, zoals ze met Loa aan het schilderen is. In IJsland toont ze zich ongelofelijk klunzig en labiel, en blijft er van haar professionaliteit al helemaal weinig over. Wel komt ze er door tot de essentie.

Het een half uur durende interview met regisseuse Solveig Anspach maakt veel duidelijk. Het verhaal, vrij gebaseerd op een krantenbericht, bevat tal van autobiografische elementen. IJsland, het eigen werk in de psychiatrie voorafgaand aan de filmcarrière. In Cora ziet ze nadrukkelijk zichzelf, wellicht is het personage voor Anspach zo vanzelfsprekend dat ze het niet nodig vindt iets over haar uit te leggen. Interessant is ook te horen over de bemoeienis van de gebroeders Dardenne en hun cameraman Benoît Dervaux met de productie. De compromisloze manier waarop deze veelgelauwerde Waalse filmmakers altijd hun personages volgen door barre sociale en psychologische processen, zie Le fils, L’enfant of Rosetta, is, zij het een ietwat minder strikt doorgevoerd, terug te zien in Stormy Weather.

De film bevat prachtige beelden van de ruige kust, en het acteerwerk van de hoofdrolspeelsters is fenomenaal. Didda Jónsdóttir, zonder enige acteerervaring, stortte zich zonder enige reserve of zelfbescherming in haar rol, zoals haar vriendin Björk dat deed in Lars Von Trier’s Dancer in the Dark.

Aanvullende informatie:
Belgie, Frankrijk, IJsland, 2003.
Speelduur: 88 minuten
Regie: Solveig Anspach
Met: Élodie Bouchez, Didda Jónsdóttir, Baltasar Kormakur, Ingvar Sigurdsson
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: Dolby digital 5.1, Frans, IJslands en Engels gesproken (origineel)
Ondertitels: Nederlands en Frans
Uitgave: Total film