The Sleepy Jackson - Lovers
Luke Steele, songwriter uit Perth, Australie, is een typisch geval van omgevallen platenkast. Vanaf de eerste tonen van zijn eerste langspeel-cd onder de groepsnaam The Sleepy Jackson stapelen de citaten zich op. Beatles, denk je meteen, of meer in het bijzonder: George Harrison. De `gently weepende` slide van My Sweet Lord en vele andere klassiekers is niet te missen. Maar meer nog dan op de Beatles lijkt de post-post-postmoderne Steele bij nader inzien op groepen die op de Beatles lijken, zich door die band lieten inspireren. World Party, Beck of Jeff Lynne (zo fout als zijn Electric Light Orchestra in de jaren zeventig was, werd hij toch nog wel een respectabel figuur rond de Beatle-nalatenschap, die Harrison in zijn nadagen hielp bij zijn laatste plaat.) Andere associaties zijn de neo-psychedelica van Mercury Rev of Flaming Lips en country invloeden als Gram Parsons. The Beach Boys beïnvloeden alles en iedereen, dus dat is normaal.
In Vampire Racecourse ontmoeten The Feelies Tom Verlaine (Television), en dan is The Velvet Underground niet ver. Er volgt een uitgebreid citaat uit Dylan`s Like a Rolling Stone, begeleid door een hamerende VU piano, overgaand in een boos stukje punk. 
Als Steele in Old Dirt Farmer met onmiskenbare tongval zingt: `I lost my mind, it was blowing in the wind,` is niet echt moeilijk na te gaan waar dat weer naar verwijst. Tell the girls that I`m not hangin out lijkt sprekend op de Franse retro elektronica van Air. Slotliedje Mourning Rain is weer puur Beatles, nu Lennon. De popgeschiedenis is voor Steele een blokkendoos in een speelgoedparadijs. Net als Beck bouwt Steele er als een uitgelaten kind de vreemdste huisjes in elkaar. In de bio heet het: `The Sleepy Jackson are impossible to pin down` en `Luke Steele`s lack of direction IS his direction`.
Nu is dat allemaal leuk en aardig, die flauwekul van alle muziekjes in de pan en we bakken iets vreemds, maar werken doet het puur omdat Luke Steele gezegend is met een zeldzaam talent. Dat is het schrijven van pakkende, vrolijke refreintjes. Ieder nummer heeft er wel een, het zet zich in je hoofd en het wil er niet meer weg. Het gaat van `Na Na Na` of van `Ay Ay Ay` of `La La La`, maar meezingen zul je. Heerlijk. Niet dat Luke om sterke tekstregels verlegen zit. Wie een nummer opent met de woorden `I`ve been drinking. And I`ve been thinking of you` weet met simpele rijmen de mensen te grijpen. Een groot zanger is Steele niet. Dat weet hij goed te camoufleren door zijn stem veel in koortjes te laten overstemmen. Ook is hij niet te beroerd een ander te laten zingen, zoals het kinderstemmetje in Morning Bird. Prachtig vals en ontroerend, dat vogeltje moet niet huilen. Sommige stukken zijn fraai gearrangeerd, anderen ruw en spontaan op de band geslingerd. Ook op dit gebied dus afwisseling troef. Fijne plaat.
Tot slot moet me nog iets over het hart over die vervelende Copy Control, waarmee ook deze CD weer toegerust is. Natuurlijk snap ik best dat de maatschappijen het niet leuk vinden dat hun producten massaal gekopieerd worden. Maar dat het complete artwork van vele hoesjes om zeep geholpen wordt met lappen tekst in vele talen over de gebruikte beveiligingstechniek vind ik jammer. Het doet denken aan de begindagen van de CD, toen ieder boekje een pagina bevatte met uitleg wat dat nu wel is, zo`n CD. Ook toen al tamelijk overbodig, als je niet wat het was had je hem niet gekocht. Storender is het feit dat mijn verder erg fijne NAD CD/DVD speler de beveiliging als een extra track leest, die vrolijk afgespeeld wordt. Beveiligde CD`s eindigen zo altijd met een luide sistoon, als van een televisie zonder antenneverbinding. Het fijne luisteravontuur wordt zo steeds wreed afgesloten met een paniekerige speurtocht naar de afstandbediening, meestal gevolgd door een spurt naar het apparaat. Ach, kniesoor.
Over de CD:
13 tracks, 44:51
Website band: www.thesleepyjackson.com
Label en distributie: Virgin www.virginmusic.nl
