Een tijdje geleden liepen we een elektronicazaak binnen in het centrum van een grote stad bij ons in de buurt. Witgoed en bruingoed, u kent het wel. Zo een zaak waar je “serieuze” audio niet tegenkomt.
Wél zo een zaak waar je op zaterdagmiddag even tussen “het serieuze shoppen” door naar binnen waait om er snel iets aan te schaffen. Daarna vervolgens weer snel wegwezen. Thans een bittere noodzaak: onze bejaarde felrode broodrooster gaf laatst na jaren trouwe dienst de geest. Aangezien we ons geen dag zonder geroosterd brood kunnen voorstellen laat staan willen meemaken moest een nieuwe worden aangeschaft.
Ook zo een zaak waar je aan de verkoper op luide toon aangeeft dat je die, nee echt DIE, uit de vitrine wilt hebben. Nee, hier is echt geen sprake van onwil hoor, de goede man is echt wel van plan om te helpen, hij is alleen zo moeilijk verstaanbaar. Zijn collega staat immers op nog geen 5 meter afstand een jong stel te demonstreren hoe hard dat multichannel surround ding gaat dat trots in de AV-ruimte staat opgesteld. Waar naar verwachting ieder moment een Tyranosaurus levensecht de ruimte binnenwandelt met alle (audio)geweld van dien. Ik zou op dat moment suprème van angst opstaan uit die stoel en hard wegrennen (nee, niet voor die Tyrannosaurus natuurlijk) want tot zulk een bedenkelijk niveau wens ik me niet te conformeren. Ik ben immers serieus met audio bezig. Hoe dan ook maakt dit spektakel een normale conversatie met de goede man enigszins problematisch, vandaar dat we na het ontvangst nemen van de buit ons snel een weg naar de kassa banen. Onze missie: verlaat het pand snel en onze vervolg de weg door het winkelend publiek in de winkelstraat.
Dat valt tegen. Het is zaterdagmiddag, het lijkt alsof de hele buitenschoolse opvang is verplaatst naar de elektronicagigant waar we nu te gast zijn. Zoveel tieners op een kluitje: als volwassene val je inmiddels aardig op. De helft van het jeugdig winkelend publiek staat voor ons aan de kassa, de andere helft lijkt zich te amuseren met Playstations, GSM’s en al het andere speelgoed dat in het enorme pand te vinden is. Hoe dan ook, het schiet niet echt op met die lange rij voor ons. Vanuit de verte hoor ik diezelfde dino als daarnet alweer brullend de winkel binnenstappen (heeft men daar soms een stal?) en hoef niet drie maal te raden welke spectaculaire set er waarschijnlijk nu weer voor de zoveelste keer wordt getoond.
Gelukkig zijn we er bijna. Nog maar drie mensen vóór ons. Het schiet eindelijk op bedenk ik me als ik in de vitrine in de buurt van de kassa een heel scala MP3-spelers aan het bekijken ben. Die dingen kosten bijna niets meer besef ik als ik de prijzen zo bekijk. 256 Mb instappertjes voor slechts 14,95. Snel een rekensommetje gemaakt: voor waarschijnlijk een halve krantenwijk of een hele week zakgeld opzij gelegd kunnen veel uren muziekplezier verwisselen van eigenaar. Nou ja, niet al te veel comprimeren, lach ik me suf van binnen want dan kun je net zo goed een middengolfradiootje in je oren stoppen.
Mijn binnenpret wordt abrupt verstoord door de nuchtere opmerkzaamheid van mijn lieve vrouw. Enige agitatie merk ik wel in haar stem als ze constateert dat dezelfde MP3-speler die ze een half jaar geleden heeft gekocht bij een andere electroreus nu bijna 20 euro voordeliger wordt aangeboden. Tja, niets meer aan te doen, kennelijk is het aanbod zo groot dat het de prijzen doet dalen. Maar niet getreurd leg ik uit, het blijft behelpen, zo een MP3 speler. Al die datacompressie doet de muziek alles behalve goed, te gek voor woorden dat hordes volksstammen zich met in mijn ogen inferieure weergavekwaliteit tevreden stellen. Yvonne heeft echter geen boodschap aan mijn ongevraagde en overbodige college, dat zie ik aan de wolk boven haar hoofd die steeds dreigender wordt. “IK gebruik hem best veel dat weet je en ik ben er echt blij mee, wat een gedoe zeg”, krijg ik voor mijn voeten geworpen. Wijselijk besluit ik mijn mond maar verder te houden terwijl we stapje voor stapje richting kassadame schuifelen..
Inderdaad niet zo tactisch van me realiseer ik me plots. Het is notabene haar eigen zangleraar die haar vroeg een MP3-speler aan te schaffen bedenk ik me opeens. Handig, zo’n ding dat behalve als muziekdoos ook als harde schijf gebruikt kan worden. En waar dus behalve muziek, in voor mij bedenkelijke kwaliteit, ook andere dingen op kunnen worden opgeslagen. Bladmuziek in digitale vorm bijvoorbeeld die haar docent op het apparaat kopieert. Wordt thuis geprint en dient als huiswerk. Ook handig en absoluut noodzakelijk voor de zanglessen: je kunt er ook geluid mee opnemen. De eigen stem bijvoorbeeld, of de pianopartijen van de docent als begeleiding tijdens het zingen. Je eigen zangleraar in MP3-formaat, (bijna) gratis en te allen tijde beschikbaar zogezegd. Gelukkig is het de kassajuffrouw die me redt uit deze ongemakkelijke situatie als ze me vriendelijk sommeert de somma van 39.95 aan haar te overhandigen en zo de aandacht op de transactie vestigt.
Het is een paar dagen later. Er moet nog even geoefend worden voor de zangles van 21.00 uur. Yvonne haalt haar MP3 speler tevoorschijn. Routineus sluit ze hem aan op mijn set, een verloopstekker banaan-RCA die ik nog ergens had liggen maakt deze handeling mogelijk. Haar stem is mooi, op de achtergrond, nu via mijn stereo-set, hoor ik de pianobegeleiding van haar zangleraar. Yvonne, wat hoor ik je graag zingen, ik kan uren naar je luisteren. En die MP3-speler, die hadden ze wat mij betreft eerder mogen uitvinden …
Met vriendelijke groet,
Bert Dekker
