Het zit er weer op. Het WK voetbal. Voor de een kon het niet lang genoeg duren, voor mij kon het niet snel genoeg ophouden. Ik heb er niks mee, snap die hele buitenspelval niet, laat staan dat ik begrijp waarom een hoekschop gegeven wordt. Vraag me om twee namen van “onze jongens” en ik moet meteen denken aan Cruijff en Neeskens maar ja, die zijn inmiddels al van twee (of meer) generaties geleden.
Helaas heb ik er ook aan moeten geloven. Tot aan de start van het WK meende ik echt dat vadertje voetbal aan onze deur voorbij ging. Was ik al lang blij dat onze straat niet verpest, euh sorry versierd was met oranje slingers en dito buurtfeesten, bleek dat mijn lieve vrouw geheel onverwachts aangestoken was met een ernstige vorm van het voetbalvirus. Waarschijnlijk heeft ze dit opgelopen tijdens intensieve telefoongesprekken met mijn zus. Gesprekken tussen die twee die voor mij volstrekt onbegrijpelijk waren: luidruchtige analyses van de zin of de onzin van het toekennen van net die rode kaart, dat het onbegrijpelijk was dat die en die in niet de basis opgesteld stonden en och gut wat een lelijke shirtjes.
Stil was het dus niet in huis. De radio moest uit als onze jongens speelden, terwijl de twee dames nog net niet in volstrekt oranje voetbalklederdracht een spoedcursus voetbalsupporter aan het volgen waren op de sofa tegenover de TV. U begrijpt, al het voetbalgeweld vormde een ernstige inbreuk in mijn muziekterritorium gedurende de veel te lange voetbalavonden. De TV won het hier duidelijk van de muziekinstallatie.
Nee, wat dat betreft komt de HiFi wereld er bekaaid vanaf. Mensen gebruiken hun ogen om het ultieme livegevoel te ervaren. Ik heb geen flauw benul hoe een doelpunt, rode kaart, buitenspelactie, hoekschop, een mooie pass of een een-tweetje zou moeten klinken waardoor we hevig geëmotioneerd vanuit onze stoel opveren. Ah! Tegen de paal! Leg die man neer! Kijk uit je doppen stomme oen, was toch echt een penalty!! Ziet sensationeel uit op TV maar klinkt voor geen meter. Zelfs niet door een state-of-the-art high end systeem van vele duidenden euri’s waar men vele TV’s voor kan aanschaffen.
Ja, we kunnen natuurlijk altijd nog Langs de Lijn opzetten, maar hoe wanhopig moeten onze hersens werken om ook maar een beetje een beeld te vormen van spannende voetbalacties aan de hand van het schreeuwerige commentaar van de opgewonden radioverslaggever? Nee, daar is ook niks aan. In deze context moet ik bijna lachend uit mijn stoel rollen als ik denk aan een veel gebezigde term in HiFi-land: “mijn set is in staat om emotie over te brengen”. Wat een kul, niks emotie, verre van!! Voor een verhoogde hartslag, angstzweet, gebalde vuisten en een rood hoofd van opwinding gaat toch echt onze kijkkast aan en laten we de luisterdoos links liggen. Het zal dus nooit niks worden, een huwelijk tussen HiFi en voetbal. Voor de ultieme beleving van een penalty hebben we onze ogen nodig en niet onze oren.
Inmiddels is het WK voetbal weer verleden tijd. De rust is weergekeerd en praten mijn lieve vrouw en mijn zus weer op normale gedempte toon over de dingen van de dag als ze met elkaar telefoneren. En ik, ik heb weer toegang tot mijn eigen luisterarena. Zonder verhoogde hartslag en angstzweet op mijn lijf.
Met vriendelijke groet,
Bert Dekker
