Verjaardagen vieren. Not my piece of cake. Nooit geweest. Maar soms ontkom je er niet aan, zeker niet als het mijn eigen verjaardag betreft of die van mijn lieve eega. Een grote familie aan weerszijden en gelukkig fijne mensen, dat wel, maar nee dat is het niet.
Altijd (te) veel mensen in een te klein huis en vooral in onze woonkamer, vandaar dat ik het liefst dit soort feestelijke momenten doorbreng in de beslotenheid van onze keuken waar ik tenminste nog enkele vierkante decimeters private ruimte onder mijn voeten mag voelen. Laat de feestbende de feestbende, ben nu eenmaal niet zo een verjaardagsbeest. Laat mij in hemelsnaam zorgen voor hapjes en drankjes, voor het wegwerken van de afwas en alle andere voorwaardenscheppende zaken waardoor verjaardagen of andere feestelijke gelegenheden op rolletjes lopen. Met als bonus dat op het moment dat de laatste gasten vertrekken mijn vrouw en ik op de bank kunnen ploffen en nog mogen genieten van het wegsterven van de dag zonder de roep van de afwas en het feestafval op de achtergrond.
Wat ook roept tijdens de genoemde verjaardagen is mijn set. Of liever gezegd: wel op de achtergrond zacht de muzikale omlijsting van het feest verzorgend maar nauwelijks een blik waardig gegund. Wel doen waarvoor betaald is – muziek maken – maar het is net alsof niemand, behalve ik, voor het onderwerp muziek en geluid zich schijnt te interesseren in mijn brede vienden- en kennissenkring. Ieder jaar hetzelfde verschijnsel.
De laatste verjaardag bij ons thuis verliep, tot mijn grote verbazing, totaal anders. Voor het eerst sinds ik me kan heugen niet alleen gastheer gespeeld maar ook gast geweest op de verjaardag van mijn eigen vrouw. Verleid tot het onderdompelen in het feestgedruis. Wat ze heel erg op prijs stelde en ik haar, en, waar is waar, ook mezelf een groot plezier mee deed. En of het daarmee te maken heeft, voor het eerst in jaren stond ook mijn set eens centraal. Of het komt omdat in mijn audiorack een aantal andere componenten, in verband met een recensie van deze apparaten, te aanschouwen was, of door de muziek die zachtjes op de achtergrond draaide (De fraaie Fado stem van Mariza op haar nieuwe CD Transparente, dankjewel voor de tip Rene!). In ieder geval mocht mijn luisterruimte zich verheugen in een grote belangstelling van de feestgangers bij ons in huis.
“Gut wat staan die gordijnen mooi, waarom hangen ze juist daar en daar, waarom staan de spiekers (=luidsprekers in niet-ingewijden-Nederlands) op pinnetjes (=spikes in dezelfde taal) trouwens wat een dikke snoertjes (lees: Interlinks, netkabels en luidsprekerkabels). Trouwens als je die spiekers in de hoek zet heb je toch veel meer bas” zo adviseerde me een feestganger welgemeend. Gaandeweg mengden zich steeds meer feestgangers in de discussie over hoe mijn set het beste zou klinken en wat hiertoe nog meer nodig zou zijn in de luisterruimte, dit met vaak verrassende ideeën en opinies. Totdat op een moment de voornamelijk vrouwelijke helft van de verjaardagvierders de prangende vraag op ons muziekliefhebbers afvuurde of het iets minder luid eraan toe kon gaan. Waarvoor dank.
Het zal omstreeks 01.30 uur geweest zijn dat de laatste feestgangers ons huis verlieten, een hoop troep in de keuken en woonkamer achterlatend. Zorgen voor morgen bedacht ik me. Het was het waard, reuze gezellig was het! Nu eens een keer niet naar bed met een schoon huis en de afwas gedaan. Maar wel met een goed gevoel en verrijkt met een aantal nieuwe muzikale inzichten dankzij een aantal zeer geïnteresseerde feestgangers.
