Onder de titel ‘Mooi vinyl’ schrijft Michel Hazen een aantal korte verhalen en anekdotes met betrekking tot zijn ervaringen met vinyl, draaitafels, armen en elementen.

De titel ‘Mooi vinyl’ komt uit een scène waarbij een verstokte vrijgezel op middelbare leeftijd het eindelijk voor elkaar heeft een veel jongere dame zijn slaapkamer binnen te krijgen. Ze zitten aan weerszijden van het bed met de rug naar elkaar toe en zij ziet zijn LP collectie staan.

Zij maakt de opmerking “Wat heb jij mooi vinyl hier” terwijl hij net voorover gebogen zijn schoenen uittrekt. “Nou”, zegt hij, “Dat is geen vinyl maar echt hout” daarmee duidend op zijn vloer.

“Hout?”
“Ja, ja echt kersen, mooi hè”
“Kersen? Maken ze daar vinyl van?” Wist ik niet…”

Hij draait zich verbaasd om…

“Oh, je bedoelt mijn LP collectie!”
“LP collectie, wat is een LP?”

Op dit moment realiseert de man dat hij echt te oud is voor de dingen die hij voor deze conversatie in gedachten had, kleedt zich aan, vraagt haar hetzelfde te doen en brengt haar naar huis…
 

Bier en vinyl

Bovenstaande scène in de inleiding geeft prachtig weer dat er op dit moment een hele nieuwe generatie rond loopt die onder de verzamelnaam ‘vinyl’ hetzelfde bedoeld als de wat oudere generatie met ‘LP’, ‘EP’, ’12 Inch’ of ‘Single’ bestempelt. Zelf ben ik 40 jaar en ben nog opgegroeid met (laten we voor het gemak maar zo noemen) ‘vinyl’. Mijn ouders hadden een Dual draaitafel, een Bocama buizenversterker en Wharfedale luidsprekers. Thuis werd ‘vinyl’ gedraaid en dat was heel normaal voor me.

Toen ik zelf een jaartje of 15 was begon ik al met DJ te spelen in de garage, op feestjes en korte tijd later reed ik met een paar vrienden rond als de ‘Vantage’ en later de ‘Temptation’ drive-in show. Beide drive-in’s hadden geen enorme hoeveelheid materiaal dus als we uitrukten werd de thuis installatie van de ouders gedeeltelijk geplunderd. Buiten de geweldige herinneringen aan al die feesten is me nog een ding bijgebleven: die eindeloze bakken met ‘vinyl’. Loodzware, arbo-technisch gezien  levensgevaarlijke bakken vol LP’s, single’s en vooral 12 Inch maxi single’s. Ik had bijna alles van Ramshorn, mijn hele zakgeld en wat ik bijverdiende gaan naar bier en vinyl in die tijd.

We hadden geen geld voor de ‘de facto’ DJ draaitafels, de Technics SL-1200, dus werkten we met alles wat kon ronddraaien en vooral tegen een stootje kon. Dat laatste was ook wel nodig omdat gaandeweg de avond de naalden nog wel eens uit de plaat sprongen vanwege de stampende menigte voor ons. Zodra de maximale naalddruk met de arminstelling gehaald was bleef er niets anders over dan dubbeltjes of kwartjes op de headshell plakken met Buddies of kauwgom. Als het feest maar doorging tenslotte! Dat het vinyl niet als één lange dropveter van de draaitafels afkwam verbaast me nog steeds.

Uiteindelijk gingen mijn vrienden studeren en ik moest eerst in dienst waardoor we geen tijd en zin meer hadden in DJ spelen en vinyl. Plus dat het niet veel later de tijd was dat de CD uitgevonden werd waardoor mijn vinylcollectie in de beruchte bakken op de zolder van mijn ouders woning gestald werden. Afscheid ervan nemen kon ik toen niet en daar ben ik nog steeds heel blij om.

Tijdens mijn studietijd werd er ook met vinyl gedraaid in de sociëteit van mijn studentenvereniging en als drijfveer een einde te maken aan het ‘geklooi’ ben ik lid geworden van de ‘disco commissie’. Daar stond ik weer met mijn collectie vinyl, achter de draaitafels en voor me een kolkende zaal vol dronken  apen. Bier en vinyl…wat een feest!

Zelfs tijdens mijn stage in Parijs kon ik mijn (nood-)lot niet ontwijken. Iemand had laten vallen dat ik DJ was geweest en daar stond ik in de kelder van een soort van thuis voor Nederlandse au-pair meisjes te draaien. Jammer genoeg had een DJ niet dezelfde sterstatus als nu want het was een ‘target-rich environment’. Vin et Vinyl!

Het mag duidelijk zijn dat ik in mijn hoofd vinyl associeer met feest en plezier. In mijn jeugd zijn deze twee onlosmakelijk geweest en misschien is dat wel de reden dat ik het niet los kan laten. Heel stiekem denk ik terug aan alle feestjes als mijn dochter van bijna 6 vraagt of ik ook een “grote zwarte CD” wil opzetten. Nog één keer dan, nu niet voor de meisjes maar nu voor mijn eigen kleine meid.