Halverwege de vijftiger jaren van de vorige eeuw zat de populariteit van Ellington in een neergaande lijn. Door de opkomst van de bebop raakte de bigband muziek uit de gratie van het jazz publiek en veel bigbands werden ontbonden. The Duke zette echter door en toen op het Newport Festival van 1956 zijn optreden een laaiend succes was kreeg zijn carrière een nieuwe boost.
Van dit optreden werd een live opname gemaakt die door het Columbia label uitgebracht werd onder de titel ‘Ellington at Newport’. Door dat grote succes kreeg hij opnieuw een uitnodiging voor de 1958 versie van datzelfde jazz festival. Ook daar werden weer opnamen van gemaakt. Duke keurde deze opnamen echter af omdat hij de klankkwaliteit onvoldoende vond. Daarop besloot hij om enkele dagen na het concert de tien nummers een tweede keer op te nemen, ditmaal in de studio. Ook al wekt de hoes de illusie dat het hier om een live opname gaat, dat is dus absoluut niet het geval. Als luisteraar wordt je vervolgens nogmaals op het verkeerde been gezet wanneer kant A opent met de aankondiging van Duke Ellington die wel degelijk van het zaaloptreden afkomstig is. Het applaus dat tussendoor te horen is, is echter later toegevoegd.
Wie nu de 180 gram re-issue van het Duitse Speakers Corner Records hoort kan alleen maar blij zijn met de beslissing van Ellington. De studio opname is klankmatig van goede kwaliteit terwijl het live gevoel voor een deel behouden is gebleven. Daarbij is de Duitse persing uitstekend. Maar het belangrijkst is dat de muziek zelf erg goed is. In die zin is het verbazingwekkend dat dit album toen het voor het eerst uitgebracht werd, bij lange na niet zo succesvol was als dat eerste Newport album van The Duke.
Het onbetwiste hoogtepunt is het moment waarop de baritonsaxofoon van special guest Gerry Mulligan in de ring treedt tegenover de sax van Harry Carney in het nummer ‘Prima Para Dubla’. Op de voet gevolgd door de nieuwe compositie ‘El Gato’, waarin de vier trompet giganten Ray Nance, Cat Anderson, Shorty Baker en Clark Terry heerlijk los gaan. Maar ook de flugelhorn solo van Clark Terry in ‘Juniflip’ en de solo van drummer Sam Woodyard in het laatste nummer ‘Hi Fi Fo Fum’ zijn het beluisteren meer dan waard. Dat trompettist Ray Nance ook viool speelt is te horen in ‘Mr. Gentle And Mr. Cool’. Een aanrader voor bigband liefhebbers.
Aanvullende informatie:
Format: 180 gram vinyl re-issue
Label: Columbia CS 8072 / Speakers Corner Records
Genre: Bigband / Swing
