De titel zegt het al: deze film speelt zich af na het leven. Om precies te zijn, in de eerste week na het overlijden. Het belooft een drukke week te worden in het vervallen, schoolachtige gebouw dat als voorportaal voor het hiernamaals fungeert. De baas deelt het zijn drie medewerkers op maandagochtend mee: het zijn er tweeëntwintig dit keer. Meer dan vorige week, toen er achttien met succes "doorgingen". De klanten worden verdeeld en men kan aan de slag.
Ze zitten op hun gemak in de wachtkamer, in afwachting van een intakegesprek. Na naam en leeftijd gecontroleerd te hebben leggen de medewerkers voor de zekerheid nog even de feiten uit aan de oude dame die als eerste aan de beurt is. "U bent gisteren overleden. Innige deelneming." "Dank u voor uw medeleven." De overledenen krijgen de opdracht binnen drie dagen de belangrijkste herinnering uit hun voorbije leven te kiezen, dat wat hen het meest is bijgebleven. Dat moment wordt in interviews uitgewerkt tot een script, dat vervolgens wordt verfilmd en de herinnering tot leven moet brengen. Aan het eind van de week worden de films vertoond in een bioscoopzaaltje, en gaan de mensen met alleen die herinnering naar het hiernamaals.
After Life bestaat voor het grootste deel uit de interviews, waarin de klanten proberen al vertellend over hun leven tot een keuze te komen. Sommigen kiezen snel en impulsief: neuken, of een bezoek aan Disneyland, waarbij het personeel laconiek aangeeft dat dat nu niet de meest originele keuze is ("je bent de dertigste dit jaar"). Anderen hebben meer moeite om tot een keuze te komen. Maar niet kiezen heeft ook zo zijn consequenties.
Schrijver en regisseur Kore-eda Hirokazu, ook bekend van zijn films Maborosi, Nobody Knows en Air Doll, toont de interviews op sobere, documentaire wijze. Naast acteurs gebruikt hij ook echte interviews, gewoon mensen die over hun leven vertellen. Door mensen van uiteenlopende leeftijd te gebruiken ontstaat spontaan een beeld van de recente Japanse geschiedenis. De mensen worden frontaal gefilmd, waarbij de montageknippen niet verhuld zijn. Tussendoor zien we hoe de medewerkers op alledaagse wijze met elkaar optrekken, het is voor hen maar een doodgewoon baantje. Ook zij zijn wel erg met hun eigen herinneringen in de weer. Het werk geeft er aanleiding toe, maar ze blijken er ook een meer persoonlijke aanleiding toe te hebben. De sfeer is gedurende de hele film uiterst ontspannen, van angst of onzekerheid over wat te wachten staat is geen sprake. Emoties worden, typisch Japans, uiterst terughoudend geuit.
After Life gaat niet zozeer over de dood, maar veel meer over herinneringen, over het geheugen en over vergeten, wat soms nog maar het handigst is. Uiteindelijk is het misschien vooral een film over film als illusoir medium.
Mooie films verdienen publiek. Goed dus dat deze DVD opnieuw uitgebracht is, in een aantrekkelijke verpakking. Helaas is er geen nieuwe master gemaakt: het 4:3 formaat met ondertitels onder de film werkt niet handig op de meeste breedbeeld televisies. De kwaliteit van de film maakt dat je dit ongemak gemakkelijk voor lief neemt.
Aanvullende informatie:
Japan, 1998
Speelduur: 118 minuten
Scenario, regie en montage: Kore-eda Hirokazu
Productie: Shiho Sato en Masayuki Akieda
Camera: Yutaka Yamazaki
Geluid: Osamu Takizawa
Muziek: Yasuhiro Kasamatsu
Art direction: Toshihiro Isomi en Hideo Gunji
Met: Arata, Erika Oda, Susumu Terajima, Takashi Naito
Beeld: 16:9 in een 4:3 frame, niet anamorf.
Geluid: Dolby Digital 2.0
Uitgave: Lumière
