"Ha, pap," zei mijn zoon toen de eerste klanken van Green River door de huiskamer rolden, "dit staat ook op GTA San Andreas." Waarmee hij onbedoeld de tijdloosheid aangaf van de muziek van Creedence Clearwater Revival. "Ha," dacht de vader, "heb ik meteen een openingszin voor mijn stukje over misschien wel de belangrijkste Amerikaanse rock-roots-blues-band ooit."

GTA San Andreas, voor de niet ingewijden is een Sony Playstation spel, met veel muziek, auto’s , geweld en lekkere meiden.
CCR, de band van zanger/gitarist/schrijver John Fogerty is onderdeel van een fors media offensief deze zomer in Nederland. De 40-ste verjaardag van de band is aangegrepen om de backcatalogus nog eens opnieuw uit te geven. Universal Nederland begon de campagne met de Collected Box, een sympathiek geprijsd verzamelwerkje met 3 cd’s. Voor wie alleen de hits wil is dit de perfecte keus. Voor degene die meer wil is het wat zoeken. Het werk van CCR is al vaak slordig heruitgegeven, eerst op lp en later op cd.

Uit mijn eigen platenkast trek ik de belabberde Franse persingen, niet om aan te horen, waar je mee moest doen in de tijden van vinyl. Andere persingen van CCR waren er vrijwel niet te vinden bij de Nederlandse platenboer. Ze klonken niet alleen beroerd, ze waren ook nog eens superkort, ‘Green River’ duurde op lp 29 minuten, verdeeld over twee plaatkanten. Dat betekende dat je om het kwartier uit je stoel moest om de naald uit de groef te tillen. In het begin van het cd tijdperk waren de verzamel-lp’s Chronicle 1 en 2 gewild vanwege de redelijke volledigheid. De kwaliteit van deze persingen was zeker gezien die tijd behoorlijk. Het was de tijd dat alle analoge banden zonder meer op cd werden gekwakt, kwaliteit telde niet, het verkocht toch wel. Pas na 2000 gaat de belangstelling ontstaan naar de afzonderlijke platen en begint Fantasy Records met uitgaven in de US en Europa.

Als geluidsgoeroe Steve Hoffman zich er in 2002 mee gaat bemoeien wordt CCR echt interessant voor de liefhebber van het betere geluid. De afzonderlijke SACD’s die dan op de markt komen worden geperst in Duitsland kunnen de toets der kritiek doorstaan. Gelukkig worden deze masters dan ook op vinyl geperst. In 2004 komen deze albums nog een keer in één SACD-box bij Analogue Productions in de USA, en wat mij betreft is dit de must have voor de verwende oortjes. De nieuwe uitgaven uit 2008 zijn gemasterd door Georg Horn Mastering in de Fantasy studios.

Het is een ijzeren wet dat de kwaliteit van de moederbanden doorslaggevend is voor iedere herpersing op lp of cd. Dat die oude banden goed waren is prima te horen op de beide titels die voor mij liggen ter bespreking; Green River en Bayou Country. Beide cd’s hebben een wat warme klank, bijna wollig, de basweergave is solide zonder prominent te zijn. Er is het gemis aan transparantie, de drums van de ondergewaardeerde Doug Clifford had ik wel wat meer naar de voorgrond willen horen, tenslotte is hij meer dan alleen de kolenschepper van de CCR-Express. Bayou Country heeft wat meer dynamiek en geeft het geluid net even dat zetje wat nodig is.

De liedjes van John Fogerty zijn perfecte roadsongs voor de urenlange trips over de highway met de kap van de Cadillac open, je haren wapperend in de zilte woestijnwind en in je armen het meisje van je dromen. Green River heeft louter hoogtepunten; ook de niet-hits zoals Sinister Purpose en Wrote A Song For Everyone misstaan niet tussen Lodi, Bad Moon Rising en Green River.
 
80 minuten kan er op een hedendaagse cd, 44 zijn het geworden op Green River, die opgeleukt is met wat live nummers en outtakes. Alternatieve versies zijn er niet veel van CCR. De band had de liedjes meestal in 1 of 2 takes op de band staan en geeft de muziek daarmee een frisse spontaniteit, ook na 40 jaar. De live nummers zijn vrijwel gelijk aan de studioversies, alleen een tempo hoger gespeeld, leuk om te horen, maar geen echte toevoeging.

Bayou Country begint met het CCR anthem, Born On The Bayou, ooit het b-kantje van het vinyl singeltje Proud Mary, om vervolgens te verrassen met het akoestische intro van Bootleg. De rest van de plaat is een aaneenschakeling van kwaliteitsliedjes, het onheilspellende Graveyard Train, de cover Good Golly Miss Molly en Proud Mary ; wat moet je daar nou over zeggen? En bespeur ik Beatles invloeden in Penthouse Paper? Vijf bonustracks geven deze uitgave de aanvaardbare lengte van 56 minuten. Bootleg wordt overgedaan in een outtake die twee keer zo lang is als de oorspronkelijke lp versie en de uitsmijter is de 9 minuten scheurende blues in Crazy Otto, waarin Fogerty al zijn riffjes en gierende uithalen nog eens achter elkaar zet.

Vol lof kun je zijn over de uitvoering van en de informatie in de boekwerkjes , die bij de cd geleverd zijn. De prachtige hoes foto van Green River , nog eens psychedelisch overgedaan op Bayou Country; je blijft er naar kijken. Ondertussen zak je in de stoel, zet de speler op repeat, zodat je nu eindelijk langer kunt zitten dan 15 minuten; je blijft luisteren.


Aanvullende informatie:
Green River- CCR
Bayou Country- CCR
Concord Music, 2008, distributie Universal.
www.concordmusicgroup.com
www.stevehoffman.tv
www.analogueproductions.com