De Zweedse vibrafonist Lars Erstrand mag dan geboren zijn in 1936, nog steeds treedt hij op met zijn eigen kwartet. Hij heeft het grote swing tijdperk nog meegemaakt en het is dan ook niet zo verwonderlijk dat zijn spel sterk beïnvloed is door dat van de in die tijd furore makende Lionel Hampton. 
Sinds 1979 worden zijn opnames uitgebracht op het Opus 3 label waarbij zijn eerste schijf er één met jazz violist Gunnar Lidberg was.
Van zijn daarop volgende vijf albums, die uitgebracht werden in de periode van 1983 tot 1995, heeft recording engineer Jan-Eric Persson nu een compilatie uitgebracht op de stereo/multichannel (zonder center) SACD The Best Of Lars Erstrand.
Lars wordt begeleid door toetsenisten Jan Lundgren, Kjell Ohmann en Knud Jörgensen, Bob Barnard op cornet, Danny Moss op tenor sax, Roy Williams trombone en op klarinet de man waar Erstrand al veertig jaar mee speelt; Ove Lind. Mede door de uitstekende geluidskwaliteit, waarin onmiskenbaar de in de opnameketen gebruikte buizen doorklinken, komt het vakmanschap en het plezier waarmee gemusiceerd wordt fraai tot uitdrukking.
De enige misser is Concerto D’Aranjuez; ten eerste omdat dit het enige klassieke stuk is en ten tweede omdat het voor gitaar geschreven stuk van Rodrigo weliswaar virtuoos vertolkt wordt, maar de vibrafoon de compositie nu eenmaal veel minder pittig en puntig maakt waardoor het minder boeiend wordt. De overbekende blues en swing nummers - onder andere Reunion Blues, Stompin’At The Savoy en Sweet Georgia Brown (met Kjell Ohman achter het Hammond B3 orgel) - maken dat echter zonder meer goed.
