REVIEW

Bud Johnson & Earl Hines - Mr. Bechet

Jan de Jeu | 13 maart 2008

Albert J. (Budd) Johnson is niet de meest bekende saxofonist van de vorige eeuw. Toch heeft hij een belangrijke rol gespeeld in de jazz.

Bud Johnson & Earl Hines - Mr. BechetZo was hij samen met onder andere Coleman Hawkins en Dizzy Gillespie één van de pioniers van de bop stijl en was hij degene die de eerste bop opname sessie organiseerde. In de dertiger jaren ging hij bij Louis Armstrong spelen waar hij voor het eerst pianist Earl Hines ontmoette. Zij zouden circa negen jaar samenwerken.

Na de bop periode speelde hij bij Benny Goodman, Count Basie en Quincy Jones voor hij zich uiteindelijk weer bij Earl Hines voegde. Hij heeft als leider slechts weinig albums op zijn naam staan en van die paar zijn er nog maar enkelen te krijgen. Des te uitzonderlijker is dan ook de uitgave van ‘Mr. Bechet’ op 180 gram vinyl door Pure Pleasure Records.

Het is geen echte re-issue omdat op het originele album - dat in 1974 uitgebracht werd door het Franse label Disques Black and Blue onder de titel ‘The Dirty Old Men’ - het titelnummer Mr Bechet ontbrak. Op deze ode aan de vader van de sopraan sax Sidney Bechet speelt Bud samen met Earl Hines, waarbij zij in het goede gezelschap verkeren van bassist Jimmy Leary en drummer Panama Francis.

Het resultaat is een prachtige lp - zowel in artistieke als in klankmatige zin - die de luisteraar achterlaat met de vraag waarom deze jazz gigant niet veel meer albums op zijn naam heeft staan. Waarschijnlijk heeft dat alles te maken met zijn andere activiteiten. Hij was Music director van Atlantic Records, had zijn eigen publishing company en gaf les aan Queens College en aan the State University of New York.

Hoe dan ook; Budd is excellent op zijn tweede instrument de sopraansax in het titelnummer en uit zijn volle, brede en diepe klank op tenorsax blijkt dat hij veel gemeen heeft met die andere jazz gigant Coleman Hawkins. Terugkijkend over een jaar met vele fraaie re-issues kan ik niet anders concluderen dan dat dit voor mij in muzikale zin toch wel de beste re-issue van 2007 is. Hij staat dan ook al enige tijd aan de top van mijn over het algemeen snel wisselende lijstje van meest gedraaide schijven.






EDITORS' CHOICE