Een goed platenlabel valt of staat met de aanwezigheid van personen die een neus hebben voor talent. Voor Blue Note was Ike Quebec zo’n man. Gelukkig heeft hij daarnaast ook gedurende twee periodes als saxofonist opnames gemaakt voor Blue Note; eerst in het midden van de veertiger jaren en later aan het begin van de zestiger jaren.
‘It Might As Well Be Spring’ valt in de laatste fase en wordt slechts enkele maanden voor zijn dood opgenomen door Rudy van Gelder. Met het kwartet waarmee hij twee weken daarvoor ook zijn comeback album ‘Heavy Soul’ gemaakt had zet hij hier een aantal relaxte ballads op de plaat waarop zijn van blues en R&B doordrenkte manier van spelen goed uit de verf komt.
Van de zes nummers zijn er twee geschreven door Quebec; de up tempo bop blues A Light Reprieve en het door een Canadese dans act geïnspireerde Easy - Don’t Hurt. Zijn interpretatie van Ol’ Man River is de snelste en meest vurige die ik ken, terwijl zijn spel in Lover Man, It Might As Well Be Spring en Willow Weep For Me varieert van fluwelig zalvend tot schurend en scheurend.
Zijn suggestieve en meeslepende manier van spelen doet me af en toe denken aan de door hem ontdekte Dexter Gordon. Maar tegelijkertijd klinkt in zijn spel af en toe de manier van aanblazen van Ben Webster door. De nog jonge Freddie Roach vormt met zijn orgel de perfecte aanvulling op Quebec’s tenor, vooral in het titelnummer. Ook al heeft Quebec in zijn korte leven - hij was 45 jaar oud toen hij in 1963 stierf - veel minder albums gemaakt dan menig door hem ontdekte jazz muzikant, ze zijn stuk voor stuk de moeite van de aanschaf waard.
