Natuurlijk had Sepultura haar naam moeten veranderen na het vertrek van boegbeeld Max Cavalera in 1996. Hij bepaalde immers voor een groot deel de sound en het imago van het Braziliaanse thrashkwartet. Klassiekers als ‘Beneath the Remains’ en ‘Arise’ vinden bij ondergetekende ook nu nog geregeld de weg naar om het even welke cd-lade. 
Het opstappen – na een ruzie met manager Gloria, de vrouw van Max – van de frontman kwam indertijd zeer onverwacht en sloeg – bij mij althans - in als een bom. Immers, Sepultura was onderhand een van de grote (metal)bands na het verschijnen van ‘Roots’. Zelfs Henk Westbroek draaide bijna dagelijks het titelnummer van laatstgenoemde schijf tijdens de lunch op Radio 3. Die durfde dat tenminste, maar dit terzijde.
Al snel kwam het nieuws dat de overige leden, Paolo, Andreas en broer Igor Cavalera gewoon door zouden gaan onder de naam Sepultura. Vrij vlug werd een nieuwe frontman gevonden in de vorm van de boomlange, donkere hardcorezanger Derrick Green.
Geen Max qua uitstraling, maar wel een opvallende persoonlijkheid. Hoewel ik geen hoge verwachtingen van de nieuwe bezetting had was ik wel zeer benieuwd naar de eerstvolgende cd. In 1998 verscheen dan ‘Against’ , een plaat waar de frustratie van afdroop en die een duidelijk protest was richting de vertrokken ex-frontman en de hele gang van zaken. Slecht was de cd allerminst, maar er stonden te weinig goede nummers op in vergelijking met al het voorgaande werk. Die vergelijking werd hoe dan ook gemaakt, zeker omdat men zo graag de naam wilde behouden. Niet alleen de nummers waren minder, ook de sound was er op achteruit gegaan. De zang was minder (lees: eentoniger), maar vooral het gemis van een tweede gitaar zorgde voor een minder volle sound. Ondertussen had Max de groep Soulfly opgericht die tot op heden wisselend succes kent, maar nooit de status van het toenmalige Sepultura heeft bereikt.
Sindsdien heb ik Sepultura niet meer zo op de voet gevolgd als voorheen. Er waren immers genoeg alternatieven dus waarom naar een middelmatige band gaan luisteren die toevallig de naam Sepultura draagt? Ik herinner me nog een Slayer-concert in Den Haag waarbij Sepultura (voor het eerst zonder Max) als voorprogramma fungeerde. Ik moest echt goed kijken voordat ik doorhad dat dat Sepultura was. Dat het geluid zo erbarmelijk was droeg ook al niet bij tot een herkenningsfestijn.
Maar goed, dat was toen en dit is nu. Tamelijk onverwacht komt Sepultura (inmiddels alweer 10 jaar in de ‘nieuwe’ bezetting) met ‘Dante XXI’. Geheel onbevooroordeeld heb ik deze schijf een kans gegeven en eerlijk is eerlijk: hij valt niet tegen!
‘Dark Wood Of Error’ en ‘Convicted In Life’ zijn furieuze thrashers volgens de beste ‘Arise’-traditie. Het gas wordt teruggenomen op het meeslepende ‘Ostia’ en het opzwepende ‘City Of Dis’. Verder wordt er geexperimenteerd op het afsluitende ‘Still Flame’ en zorgen diverse intro’s (de eerste heet #4, de laatste #3, maar dit terzijde) ervoor dat afwisseling tot aan het gaatje gegarandeerd wordt. Neem daarbij een – weliswaar donkere – stoere sound en het Braziliaanse kwartet heeft weer een goed verkoopbaar product op de o zo concurrerende markt gebracht. Ik ben in ieder geval aangenaam verrast. Wellicht dat Sepultura hiermee zowel oude als nieuwe fans weet te (her)winnen.
Overige infomatie:
CD 15 tracks, 39:05
Label: Steamhammer/SPV
Distributie: Rough Trade
Website: www.sepultura.com.br
