"And when you’re in fucking Brooklyn, you best watch your back!" waarschuwde Biohazard mij 15 jaar geleden reeds op hun titelloze plaat. Een knaller vond – en vind – ik die cd die een ultieme crossover van New York hardcore en metal (en een vleugje hip hop) liet horen. Uniek ook vanwege de dubbele zangpartijen van gitarist Billy Graziadei en bassist Evan Seinfeld (nee, niet die uit de tv-serie).

Met de opvolger Urban Discipline (waarop o.a. de klassieker Punishment) brak de groep door en werd Biohazard opgepikt door een major label. Het eerste kindje uit dit huwelijk, State Of The World Address (1994), verkocht meer dan één miljoen exemplaren. Hierna kon het eigenlijk alleen maar minder gaan, de top was immers reeds bereikt. Het twee jaar later verschenen en erg op hardcoreleest geschoeide Mata Leao was zeker niet slecht, maar toonde aan dat het succes tanende was en niet iedereen meer met de band wegliep.

Drugs- en alcoholproblemen, interne conflicten en moeilijkheden met de platenmaatschappij hebben hun sporen nagelaten op de heren uit Brooklyn. De laatste jaren verschenen er geregeld nieuwe cd’s van Biohazard, maar het oude niveau uit de beginperiode werd nooit meer gehaald.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik het in 2003 uitgebrachte Kill Or Be Killed nog nooit gehoord heb om de simpele reden dat ik niet eens wist dat Biohazard nog actief was en ik de groep enigszins uit het oog (en oor) verloren had.

Groot was mijn verbazing dan ook toen er onlangs een gloednieuwe cd van Biohazard bij de post zat. Erg benieuwd was ik en maar meteen het schijfje aan het werk gezet. En wat draait ondergetekende het meest de laatste tijd? Inderdaad, Means To An End ! Wat een lekker agressief ding zeg. Tien knallers in iets meer dan een half uur (zo hoort het) waar de frustratie van afdruipt. Biohazard klinkt hier gewoon weer als Biohazard en niet als een band die op zoek is naar zichzelf. Een vette productie, zang die af en toe over de top (he Billy?) is en een gezelschap dat er zin in heeft. Het is allemaal inbegrepen. Enig puntje van kritiek is dat de afwisseling tussen de nummers iets groter had mogen zijn. Aan de andere kant houdt het wel de vaart erin.

Eigenlijk jammer dat dit de afscheids-cd van Biohazard is, want dit smaakt toch wel naar meer. Maar wellicht is het verstandig om dan maar op het tweede hoogtepunt te stoppen. Hoewel, bands die beweren dat ze stoppen en dat dit de allerlaatste cd was…

Aanvullende infomatie:
CD 10 tracks, 33:49
Label: Steamhammer/SPV
Distributie: Rough Trade
Releasedatum: 29-08-2005
Website: www.biohazard.com