Deze singer/songwriter uit Seattle heeft de afgelopen jaren laten horen niet bepaald voor een vakje te vangen te zijn. Enerzijds is dat fijn, want oogkleppen zijn geschikt om de felle zon tegen te houden, maar doen de meeste muzikanten geen goed, anderzijds was het daardoor onmogelijk om blindelings op Jurado af te stemmen, zijn bereik bleek steeds weer anders dan je verwachtte en dat leidde al een aantal maal tot teleurstellingen.

Sinds hij onderdak is bij Secretly Canadian (ook het label van Antony & the Johnsons) is hij gelukkig terug bij de stijl waarin hij waarschijnlijk het beste is: veelal sobere, maar o zo beklemmende americana liedjes.

On My Way To Absence staat voor 80% vol met weemoedige songs met een hoog Will Oldham gehalte. Liedjes die een paar draaibeurten nodig hebben, maar wel elke keer aan zeggingskracht en glans winnen. Nummers die ook helemaal niet onder hoeven te doen voor de muzikale pennenvruchten van Oldham en waarbij het af en toe niet bepaald eenvoudig is om de ogen droog te houden. Er zit echter een sterke opbouw in dit album en de soberheid maakt af en toe plaats voor breder gearrangeerde tracks (met meer (elektrische) gitaar, viool, toetsen en ja zelfs wat luidere drums) die minimaal een even beklemmende werking hebben. Op zulke momenten komt Jurado in de buurt van het solowerk van Jay Farrar, de mede-aanvoerder van Uncle Tupelo en kapitein van Son Volt.

In dat verband moeten zeker Fuel en I Am The Mountain genoemd worden. Jurado komt al bijna nooit over als een  vrolijk ventje, maar bij deze twee stevige composities wil je af en toe je hoofd maar al te graag tussen de knieen stoppen om even niet meegezogen te worden in de draaikolk richting de bodem van verdriet en twijfel. Op de voorlaatste track, Icicle, nemen geluid en zang zelfs een claustrofobisch karakter aan en weet Jurado wat betreft intensiteit aan te sluiten bij het betere solowerk van Lou Reed en John Cale. Wat zit er een hoop pijn en frustratie in die man! Ook onder de sober aangeklede (en de mengvormen van rustige, maar toch voller klinkende) liedjes zitten er een flink aantal die op zijn zachtst gezegd flink naar de keel grijpen. Het is zelfs zo dat er nauwelijks een  zwak moment te bekennen is en het niet eenvoudig blijkt om er hoogtepunten uit te lichten, het album boeit over de hele linie. Deze Jurado-langspeler is een hele grote en indrukwekkende stap voorwaarts in de richting van het meesterwerk dat hij absoluut in zich heeft. Dan moet de man wel de titel logenstraffen en met de muze bevangen blijven, maar daar maken we ons geen zorgen over. Hoewel, een plots overlijdensbericht zou ook niet verbazen bij deze vrolijke Frans. Kijk, zover heeft hij ons al, een dagelijkse dosis Jurado is een gevaarlijk goedje voor de zwartgallige medemens onder ons!

Aanvullende informatie:
CD
Secretly Canadian/Konkurrent
12 tracks, 41:33 minuten
http://www.damienjurado.com
http://www.secretlycanadian.com/damienjurado/index.htm