Death Cab for Cutie – Transatlanticism

Sunny Day Real Estate, The Black Rebel Motorcycle Club, The Spirt That Guides Us en nu dus Death Cab for Cutie. Lekker dwarse bandnamen die al zorgen voor een flink portie nieuwsgierigheid. Transatlanticism is zo’n typische koptelefoonplaat die je pas na talloze luisterbeurten op juiste waarde weet te schatten. DCFC blijkt dan inderdaad de status van meest besproken Indie bands van dit moment te bevestigen.

Een klein decennium geleden veranderde zo’n beetje alles wat uit Seattle kwam in goud. Meeliften op het succes van bands als Pearl Jam, Nirvana en Soundgarden en je oude dag leek veilig gesteld. Grunge was het codewoord tot commercieel succes. De meest obscure bandjes kwamen ‘onder de grond’ vandaan om hun cultstatus te verruilen voor de aanlokkelijke harde dollars van major labels. Er waren echter ook bandjes die halsstarrig vasthielden aan hun eigen muzikale integriteit. Hiermee dwongen zij onvoorwaardelijk respect af van grote schare groupies.

Tot voor kort behoorde Death Cab for Cutie ook tot die categorie muzikanten. Met hun vierde cd, Transatlanticism laten ze, tot groot verdriet van de oorspronkelijke fans, de onafhankelijke principes varen. Het is niet geheel toevallig hun beste plaat tot nu toe. Elf nummers wordt de luisteraar bestookt met melodieuze pop/rock vol tekstuele diepgang. De nummers vormen een coherent geheel waardoor de plaat leest als een boek. Als thematiek is gekozen voor langdurige relaties, ouder worden, terugkijken op alles wat achter ons ligt en daarbij afvragen over alles wat nog gaat komen. Weemoed viert hoogtij en wordt mede versterkt door het ijle stemgeluid van zanger Ben Gibbard.

Wie passie heeft voor tijd- en foutloze popliedjes kan deze plaat gaan afrekenen. Hits in spé ontdek ik echter nog niet. Of het moet Expo’ 86 zijn. Voor het eerst wordt hier een catchy gitaarmuurtje gemetseld. Verder zijn alle nummers afgewogen in balans. Title of Registration bevat een heerlijk melodieus rideltje waarop de teksten lekker kunnen poedelen (A picture in a glove compartement brings back memories of regret) En wat maakt Gibbard het zichzelf toch moeilijk wanneer hij op The Sound of Settling zich de beperkingen van het samenwonen gaat realiseren.

In muzikale wandelgangen wordt gefluisterd dat Death Cab for Cutie wel eens heel groot kan gaan worden (niveau Coldplay ten tijde van Parachutes) Voor het zover is moet er toch eerst eventjes gewerkt worden aan een radiovriendelijke megahit. Als die hit er eenmaal is, kan de gecompliceerde bandnaam worden opgenomen in het internationale muziekdictee. Philip Freriks: ‘Ik articuleer de volgende zin nog één keer hardop, zodat u rustig kunt meeschrijven: DEATH... CAB…FOR…CUTIE’.

Aanvullende informatie :
CD
Label/Distributeur: Munich Records
Website: http://www.deathcab.addr.com