Heineken Music Hall, dinsdag 7 oktober 2003
De onweerstaanbare aantrekkingskracht van Placebo
Een placebo (van het Latijn: ‘ik zal behagen’) is een onwerkzaam geneesmiddel. Dit blijkt onjuist. De stevige, melancholieke en heerlijk zeurderige gitaarrock van de ‘band’ Placebo vormt wel degelijk enige houvast voor een chronische muziekpatient. En ik kan het weten. Ik was namelijk aanwezig bij hun optreden in de Heineken Music Hall.
De muziek van Placebo is eigenlijk nergens mee te vergelijken. Niemand maakt zo succesvol een combinatie van new wave en (langzame) punk. Tegelijkertijd vormt het muzikale idioom waar de band patent op heeft direct een beperking tot verdere ontwikkeling. Ondanks uitverkochte shows tot ver over de landsgrenzen heeft Placebo nooit écht het grote publiek weten te veroveren. Op hun laatste cd heeft men krampachtig een poging ondernomen. De voorliefde voor elektronica heeft geleid tot het inpassen van loops en samples. Hierdoor is hun excentrieke rockgeluid iets toegankelijker gaan klinken. Gelukkig, zeker voor fans van het eerste uur, lijkt de poging om uit de `underground` te kruipen toch te mislukken. Placebo is op z’n best wanneer het teruggrijpt op die typische Placebosound: broeierig en bij vlagen reten strak.
En dan hebben we het nog niet eens gehad over het extravagante imago van de band. Niet geheel toevallig mag Skin (beroep: lesbo) het voorprogramma verzorgen. Deze zangeres, charismatisch tot in haar tenen, sluit naadloos aan bij de hoofdact van de avond. Het podium wordt namelijk gevuld met één homofiel, één biseksueel en één heteroseksueel. Iets dat binnen het keiharde rockmilieu als behoorlijk controversieel genoemd mag worden.
De gedurfde instrumentale opener Bulletproof cupid krijgt dankzij de flitsende beeldfragmenten een extra dosis venijn mee. Ik betwijfel of er bewust voor een veel te laag podium is gekozen. Het kan zijn dat men muziek en beeld voor zichzelf wil laten spreken. In dat geval doet Placebo zichzelf tekort. Boegbeeld Brian Molko, beschikt naast een stemgeluid die je uit duizenden herkent nog altijd over een markante verschijning. Vol provocatie zet hij gekleed in smetteloos wit, de zwartgallige `leren broekfans` behoorlijk op het verkeerde been.
Na het derde nummer Every you every me, stijgt het optreden naar enerverende hoogtes. Hinderlijk is echter dat de ijzersterke nummers soms uit haar gebruikelijke context worden getrokken. Daarmee slaat men de plank hier en daar behoorlijk mis. Come Home, een heerlijk opgefokte opener uit de oude doos, wordt bijvoorbeeld in schildpaddentempo afgewerkt. Het subtiele akoestische gitaartje op Sleeping with ghosts is kennelijk thuis in de standaard blijven staan. Uit armoede worden wat kille basnoten uit een keyboard getoverd. Beetje jammer dus.
Toch pakken de heren iedere mogelijkheid tot revanche met beiden handen aan. Het spelen van een dozijn prachtnummers brengt de hoerastemming weer helemaal terug. Ik doel op een Without you I’m nothing, het hitsige Bionic of een Special K. Allemaal hapklare brokken. Het voortslepende Centerfolds pakt de bierhal vervolgens intens bij het strotje. Bij This Picture is het zelfs happen naar adem. Een nummer met een spanningsboog die een intense aantrekkingskracht uitoefent en je kop tegen een opzwepende gitaarmuur doet beuken.
Opvallend genoeg speelt de band maar liefst vijf nummers van het door critici met de grond gelijkgemaaide Black Market Music. In de staart van het behoorlijk onderhoudende optreden mag het publiek nog eventjes massaal met Molko mee-articuleren ("A friend in need is a friend indeed / A friend with weed is better / A friend with breasts and all the rest / A friend who is dressed in leather").
Placebo een onwerkzaam geneesmiddel? Het advies van uw huisarts: ga op consult naar een Placebo-concert en u zult na afloop moeten toegeven dat het gewoon tussen de oren zit.
Meer informatie
HiFi.nl recensie Sleeping with Gosts
Discografie (originele website)
