Bic Runga - Beautiful Collison

Een goede vriendin heb ik plechtig beloofd om me in deze recensie zuiver tot de inhoud te beperken. Schrijven over de niet-muzikale kwaliteiten van Bic Runga (lees: haar uiterlijk) vond ze namelijk irrelevant. Zelfs een tikje ordinair. Niet geschikt voor het lezerspubliek van HIFI.nl. Misschien heeft ze wel gelijk. Beautiful Collison van Bic Runga is op dit moment het best bewaarde muzikale geheim uit New Zeeland. Het artwork van de cd is eveneens goed verzorgd. Daarom adviseer ik alle mannelijke muziekliefhebbers deze cd vooral niet blind aan te schaffen.

Niew Zeeland heeft, naast de kiwi’s, sinds kort een nieuw exportproduct. Bic Runga heeft met haar meest recente album, Beautiful Collison een plaat neergezet die wereldwijd erkenning verdient. Het debuutalbum ‘Drive’ kom ik nog regelmatig respectloos geprijsd in de dumpbakken van de cd-dealers tegen. In 1997 kwam ze min of meer als muzikale mosterd na de maaltijd. Alanis Morissette, Heather Nova, Jewel en Anouk stonden al eerder op de menukaart. Hoe lekker het ook smaakt, op een gegeven moment zit je vol.

Misschien heeft Bic Runga inmiddels ook even kunnen uitbuiken. Opvolger Beautiful Collison is een logische stap in haar muzikale ontwikkeling. Avontuurlijker, intelligenter en veel meer diepgang. Bij het eerste keer opzetten zult u nog denken: dit heb ik toch allemaal al eens eerder gehoord? Beetje Björk, snufje Portishead en mag ik vingers, wie heeft ‘m nog niet?: Norah Jones.

Bic Runga heeft een stem die bijna niet verschiet van kleur. Enige dynamiek of afwisseling zijn ver te zoeken. Een tikje loom zelfs. En tóch….

U besluit de plaat even te laten rijpen. Bij de volgende draaibeurten zult u in ene denken: verfrissend, verassend! Vanaf dat moment is de tijd aangebroken om waardering te oogsten voor Beautiful Collison. Dit product, geheel persoonlijk bereid, blijkt namelijk een wonderschone, uitgebalanceerde groeiplaat.

Hoewel de teksten (liefde, verlatingsangst en hoop) ietwat aan de veilige kant zijn, vormen de nostalgische gevoelens die ze oproepen de kracht van bijna alle songs. Deze singer-songerwritster varieert net zo makkelijk up-tempopopliedjes tot klassieke folkmuziek naar lichtvoetige pianoballads.

De gelijknamige titelsong klinkt bijvoorbeeld als een 60’s achtige Broadway musical. Door het zingen in een verhoogde octaaf wordt in dit nummer door ‘La Runca’ wel degelijk risico genomen. Het avontuur gaat ze evenmin uit de weg in het jazzy Honest goodbyes. De plaat gemixed door Michael Brauer (Coldplay) bevat zoveel meer moois. She left on a monday is typisch een onvervalste tranentrekker die het best gedijt bij kaarslicht. Net als het intieme When I see you smile. Ze zingt dit nummer in mijn huiskamer. Hoogstpersoonlijk voor mij alleen. Dan gaat de wekker en blijft van die droom niets meer over dan een lullig cd-hoesje. Met fraai artwork, dat wel.