In deze nieuwe, wekelijkse reeks korte artikelen worden audiomythen en/of misverstanden onder de loep genomen.

Deze editie richt zich op luidspreker-gevoeligheid versus rendement. Die laatste term wordt vaak verkeerd gebruikt en in Decibels uitgedrukt (bijvoorbeeld: 90 dB). Het gaat dan in feite om de gevoeligheid, waarbij een bepaalde aanstuurwaarde (1 Watt) resulteert in een bepaalde geluidsdruk.

Die druk wordt door de fabrikant gemeten op 1 of 2 meter afstand en de akoestische meting zal meestal plaats vinden in een anechoïsche kamer, ook wel `dode` of reflectievrije kamer genoemd (enkele Britse ontwerpers zweren bij het meten in een afgelegen open veld bij windstilte). Het eigenlijke rendement is zowel afhankelijk van de gevoeligheid als het impedantieverloop van een luidspreker. Wanneer men een versterker met een laag maximaal vermogen wil gaan gebruiken (bijvoorbeeld 20 Watt) is het verstandig om bij de aanschaf van een luidspreker op zowel het in `dB` opgegeven getal en de nominale impedantie te letten.

(voorbeeld van een luidspreker met een (zeer) hoge gevoeligheid)

Wanneer men het naadje van de aanstuurkous wil weten, is het nodig metingen van het fasegedrag en het impedantieverloop te verkrijgen. De impedantie-dippen en -pieken kunnen bij sommige weergevers tamelijk ver van de opgegeven nominale waarde liggen, in welk geval die opgave vrijwel nietszeggend wordt. Er kan zelfs worden gesteld dat het impedantiegedrag doorgaans voor meer problemen zorgt dan de gevoeligheid, gezien veel versterkers niet van een lage impedantie (4 Ohm en lager) of een grillig verloop houden. Een 8 of 16 Ohms luidspreker met een tamelijk hoge gevoeligheid (boven de 88 dB) kan in principe zelfs met een 15 Watt buizenversterker een aardige geluidsdruk opbouwen. Het rendement -niet te verwarren met de in dB`s gespecificeerde gevoeligheid- van een luidspreker bepaald hoe efficiënt er met het aangeboden signaal wordt omgesprongen.