Zaterdagmorgen. Ik ben alleen thuis. Yvonne is een dagje naar haar ouders toe en ik, ik geniet in mijn eentje van het zaterdagmorgengevoel. U kent het wel, krantje en koffie, radio zachtjes aan, even het gevoel niets te moeten en niet eens iets te willen. Nu nog even dubbel genieten want weldra zal het drukker worden. Het zal dan lang niet meer zo stil in huis zijn als nu op dit moment. Onze kleine zal heel binnenkort geboren worden en ondanks dat familie, vrienden en kennissen dit allemaal heel fijn voor ons vinden zijn grappige opmerkingen in die context niet van de lucht. “Hou je van slaap? “Ja!” Geniet er nou nog maar even van …” enfin u kent wellicht die quotes wel die aanstaande ouders ten deel valt in verwachting van hun kindje.
Het houdt me nu allemaal niet zo bezig. Ik geniet gewoon van dit moment, van het hier en nu en merk de muzak die de grote lege ruimte in ons huis vult nauwelijks op. Opeens vraagt de radio om aandacht als Count Basie met “April in Paris” uit de luidsprekers klinkt. De klanken voeren me mee van de woonkamer naar het theater waar we destijds dit nummer ook speelden. Ik sluit mijn ogen en herinner me die avond dat we met onze Big Band dat stuk ten gehore brachten in een te kleine zaal met te veel publiek. Aangezien het buiten al zeer warm was, binnen des te meer, besloot de theaterdirectie de deuren achter de coulissen wagenwijd open te zetten om de zwetende musici te voorzien van frisse lucht. Het onweer dat nog geen vijf minuten na het openen van de grote deuren de kop opstak bracht behalve verkoeling ook chaos daar windvlagen ongeveer al onze bladmuziek de zaal injoeg. “April in Chaos” werd het, ik kan het me nog goed herinneren …
Ik graaf wat dieper in mijn geheugen en merk dat ik plots een hoop oude muzikale herinneringen van “mijn” Big Band met gemak kan terughalen. Herinneringen aan de gezichten van een verveeld publiek in een zaal in een klein stadje in het zuiden van het land terwijl we niet begrepen waar dat aan lag. Het spel leek immers aanvankelijk goed te gaan maar naarmate het publiek steeds meer liet blijken “not amused” te zijn werd het spel ook slechter, zodat onze bandleider Maurice besloot om voortijdig te stoppen. Achteraf bleek een slechte programmering de oorzaak te zijn van een mislukt optreden: wie zet er nu ook een Big Band uitvoering op het programma dat voor het overige voornamelijk uit rock-muziek bestaat?
Onvergetelijk was ook dat optreden op een zonnige vooravond in een mooie zaal in september alweer meer dan 15 jaar geleden. Mede onvergetelijk omdat ik met mijn linkerhand in het verband zat en niet kon meespelen. Ruzie met een kolomboor leverde mij een gekneusde linkerhand op waardoor ik aan de zijlijn gedwongen moest toekijken hoe mijn kameraden genoten van het spetterende optreden. Dat was het zeker wel en wat een teleurstelling! Dat soleren met één rechterhand, een elleboog, veel improvisatie en creativiteit mogelijk is was zelfs ook voor mij een aangename verrassing en voor het publiek nog meer. Maurice, dankjewel dat je mij destijds halverwege het nummer Basin Street Blues van Benny Goodman uitnodigde toch plaats te nemen achter de vleugel. Ondanks mijn tijdelijke handicap liet je blijken dat je het vertrouwen in me had en zeker ook nog eens goed aanvoelde dat ik nog een solo van jewelste kon en wou geven: voor dat gebaar ben ik je nog altijd dankbaar.
Herinneringen … plots sta ik weer in het hier en nu. “April in Paris” is al lang voorbij en heeft plaatsgemaakt voor ander Big Band werk dat ik niet ken maar zeker niet slecht klinkt!
Ik kijk mijn oude NAD 412 tuner aan die eigenlijk nooit die aandacht krijgt waar hij recht op heeft. Het display van de meer dan tien jaar oude radio-ontvanger heeft het laatst begeven zodat het zoeken naar een leuke zender wel een tijdrovende taak is maar zeker ook charme kent. Wellicht is dat een reden waarom ik hem nog steeds niet heb vervangen of heb laten repareren. De geluidskwaliteit van de tuner is dik in orde en dankzij dat oude beestje haal ik nu de ene na de andere herinnering op uit mijn muzikaal verleden.
Ik realiseer me dat ik eigenlijk nauwelijks echt “luister” naar mijn tuner. Als ik zin heb om muziek te luisteren leg ik in de regel een CD in de lade van de cd-speler. Toch zijn er soms momenten dat deze bron met een veel betere geluidskwaliteit in de oude NAD zijn meerdere moet erkennen. Voor het live beluisteren van een Zomeravond Concert, het North Sea Jazz concert, Pinkpop of veel andere festivals is toch echt mijn NAD tuner nodig.
Het oude beestje haalt het ene na het andere swingende stuk jazzmuziek vanuit de ether en voedt het aan mijn versterkercombinatie en luidsprekers. Jammer dat ik niet kan zien op welke frequentie deze fraaie zender te vinden is die ik al zoekend op de FM-frequentieband tegen ben gekomen. Laat ik dat display toch maar eens snel maken!
Bert Dekker
