Bovenstaande suggereert wellicht dat de Constantines goed zou aansluiten bij acts als The Strokes of Franz Ferdinand, maar de Canadezen zijn veel minder hip en lijken niet uit op de eerste plaats van de alternatieve charts. Op een pure manier grijpt de formatie terug op de beginjaren van de punk en new wave. De groep gebruikt daarbij zowel Engelse als Amerikaanse elementen en klinkt op het titelloze debuut beurtelings als The Clash (vooral ook doordat het stemgeluid van zanger Bry Webb nogal sterk doet denken aan dat van Joe Strummer) en als Richard Hell & The Voidoids. Er zijn zelfs momenten dat Constantines klinkt als het vroege TC Matic zonder toetsen. Het blijft niet bij de late jaren zeventig/vroege jaren tachtig, want het (hier nog) viertal heeft ook goed geluisterd naar Fugazi en kan in sommige nummers ook goed door voor een met wat meer schuurpapier gevoerde Afghan Whigs-jas. Sterk groovende nummers die aanzwellen, even stoom afblazen en dan weer in volle kracht op je inbeuken. Het duurt even voordat alle subtiliteiten de juiste smaakpapillen beroeren, maar na een paar draaibeurten vallen de - lang niet altijd langs voorspelbare patronen verlopende - tracks op de juiste plaats.
Tegen het eind van de plaat daalt het tempo en verdwijnt langzaam maar zeker het wat punkerige karakter en krijgen rock- en soulinvloeden de overhand. De muziek wordt daardoor niet minder interessant, de plaat lijkt veel meer een soort natuurlijk verloop te kennen en blijft boeien tot de laatste seconde. Het is meer dan fijn dat we na Shine A Light nu ook een blik in de eerdere keuken van dit Canadese gezelschap mogen werpen. Sub Pop hoeft zeker geen spijt te krijgen van het feit dat dit debuut nu ook buiten Canada uitgebracht is, voor een goed debuut is het nooit te laat. Aanvullende informatie:
CD
Sub Pop/Konkurrent
13 tracks, 42:55 minuten
www.constantines.ca
