De Momentum-reeks van Sennheiser werd recent helemaal vernieuwd. Wij bekijken de over-ears versie van deze M2, op zoek naar wat er verbeterd is.
Al zeventig jaar werkt Sennheiser aan het ondersteunen van zijn oerdegelijk imago. Dat het merk kwaliteit hoog in zijn vaandel draagt, dat blijkt ook uit bijzondere status die hoofdtelefoons als de HD800 dragen. Ja, Sennheiser, het past perfect in het rijtje van andere Duitse merken als Audi, Porsche, Hugo Boss en ook wel een beetje Deutsche Bank. Stuk voor stuk respectabele namen – maar ook een beetje deftig.
Normaal gezien is dat een opperbeste uitstraling, ware het niet dat hoofdtelefoons nu massaal gekocht worden door tieners en 20-30 jarigen. En die zoeken toch een iets ander gevoel. En dus ontwikkelde Sennheiser de Momentum-hoofdtelefoons met een jongere styling en klank – zonder daarbij de merkwaarden overboord te gooien.
Zacht voor de oren
Op CES werden er nieuwe versies gepresenteerd, incluis – en dat is geheel nieuw – draadloze versies. FWD legt de bekabelde versie van de over-ears Momentum onder de loep, de draadloze edities volgen op een latere datum. Deze M2 is dus nieuw, maar spectaculaire veranderingen aan het design moet je niet verwachten. Nu heeft de Momentum zoals gezegd geen hypertrendy uiterlijk, iets dat de Sennheiser Urbanite wel wat meer in zich heeft.
Sommige elementen zijn zelfs heel klassiek, zoals het gebruik van leder voor de oorkussens en de hoofdband, terwijl andere delen heel modern ogen. De driverbehuizingen zitten bijvoorbeeld met een scharnierend uitstulpsel verbonden met een strakke metalen hoofdband, waarin ze op en neer kunnen schuiven. Die verbinding zit vrij strak, wat garandeert dat de Momentum M2 niet gauw zijn pasvorm zal verliezen. Keerzijde is dat het is soms wel wat meer werk is om de M2 netjes symmetrisch af te stellen.
Wat ons meteen opviel bij deze nieuwe over-ears editie, waren de dikkere en toch wel heel comfortabele oorkussens. Uit leder, dus ook wel neigend naar wat verhitting, maar wel bijzonder fijn om lange tijd te dragen. Zelfs na uren dragen voelden de kussen nog zeer heel aangenaam aan, toch bij kamertemperatuur. In de volle zon in de tuin begint het wel wat sneller te broeien.
Niet enkel mobiel
Hoofdtelefoons zoals de Momentum M2 moeten vaak dienst doen op de trein en tussendoor in de aula of tijdens de lunch. Daar is hij ook helemaal op voorzien, met een gevoeligheid en impedantie (18 ohm) die afgestemd is op een smartphone als bron. Niemand gaat je tegenhouden als je toch een hoofdtelefoonversterker inschakelt, maar puur voor de versterking is het eigenlijk niet nodig. We hebben de Momentum met een paar mobiele toestellen uitgeprobeerd, incluis een Sony NWZ-A15, iPad mini, Samsung Galaxy Note 3 en HTC One M9, en er was nooit een probleem met het behalen van de nodige volume. Het kan natuurlijk zijn dat je een betere geluidskwaliteit ambieert en voor een mobiele DAC gaat, maar dat is een andere zaak. In bijna alle gevallen heb je aan de Momentum M2 genoeg.
Ter ondersteuning van het mobiel gebruik, vind je in de doos een kabel van 1,4 meter met microfoon en remote. Die werkt zowel met Apple- als Android-apparaten, wat niet altijd het geval is. De kabel is loskoppelbaar, dus desgewenst kan je ook een langere gebruiken – maar die moet je wel apart kopen. Gegeven dat het hier gaat om een hoofdtelefoon van 300 euro plus, hadden we die toch graag in de doos gevonden. De Momentum M2 over-ears is immers ook prima geschikt voor thuis- of kantoorgebruik.
Je krijgt van Sennheiser trouwens ook een draagtasje, waarin de M2 netjes past. Je kan de hoofdtelefoon trouwens vrij compact dichtplooien.
Womack
Als er één liedje uit ons testsuite het best bij de M2 past, dan is het wel Bobby Womacks soulklassieker ‘Across 110th Street’. Je begint spontaan met je hoofd mee te bewegen als Bobby aan zijn wereldberoemd refrein begint. Ja, die baslijn is wat te vet, maar dat is hier niet erg. Ook als we meer de indietoer op gaan, richting Los Campesinos! of Jack White bijvoorbeeld, dan word je zo meegesleept. De M2 kan je niet beschuldigen van extreem detailrijk te zijn, maar hij is wel gewoon leuk met alles dat het moet hebben van een beetje ritme.
Net daarom is hij ook wel een van die koptelefoons die je geneigd bent om te luid te zetten, wat zelfcontrole is dus aangewezen. Het klopt wel dat de bassen iets of wat ‘rommelen’ en dat de gesloten M2 niet heel luchtig klinkt, wat dan weer bij sommige jazztracks storend werkt. Ook voor klassiek werk vinden we hem wat minder geschikt, tenzij je die kanonnen van Tchaikovsky’s Ouverture Solenelle 1812 echt wil horen knallen.
