Siltech Signature

Het heeft even geduurd voordat ik ingegaan ben op het aanbod om deze kabels te recenseren. Denkt u nu niet dat dit met een gebrek aan interesse te maken heeft. Nee, het hangt veeleer samen met het tegenovergestelde. Om het even in auto termen te verwoorden; het laatste type auto waarin ik een proefrit zou willen maken is de – voor mij onbetaalbare - Ferrari F40. Waarom? Ik ben doodsbang dat ik daarna niet meer zonder kan. Uit het feit dat u desondanks deze tekst onder ogen krijgt mag u afleiden dat de verleiding het uiteindelijk gewonnen heeft van de angst. Een situatie die voor menigeen herkenbaar zal zijn. 
 
Ook al heeft ontwerper / fabrikant Edwin van der Kley – volgens eigen zeggen - namen van Amerikaanse en Canadese zilvermijnen gekozen, de typenamen roepen bij mij natuurbeelden op. Groene heuvels, glinsterende meren en bergkammen die zich koesteren in de zon. Met als enig levend wezen de majestueus rondcirkelende adelaar die te hoog vliegt om gehoord te kunnen worden. Ruimtelijke rust en stilte die door niets verstoord worden. Daarom vind ik deze namen dan ook perfect gekozen; want de ruimte, rust en stilte die deze lijn kenmerken maken nu juist dat het muzieksignaal op de meest onbelemmerde en onbeïnvloede wijze zijn weg naar de weergevers vindt. En dat is vervolgens te horen ook.

Maar nu loop ik te hard van stapel dus laten we teruggaan naar het begin; de aflevering aan huis. Dat gebeurt met gebruikmaking van twee dozen waarvan de ene met een steekwagentje mijn woning binnengereden wordt. Ze vinden beiden een plekje in de gang en pas wanneer ik tracht om de grootste van de twee op te tillen en naar de woonkamer te dragen kom ik er achter dat het steekwagentje bittere noodzaak was. Ondanks het trainen in de sportschool krijg ik dit gewicht niet van de grond dus ik zal ter plekke moeten beginnen met uitpakken om bij de bekende luxe verpakking van de kabels te komen.

Stil

Stil word ik bij de aanblik van - in eerste instantie - de in cellofaan gestoken chique bordeaux rode dozen met goudopdruk en – even later – de prachtige, zorgvuldige afwerking die deze kabels kenmerkt. Om bij zo’n kabel te komen moet ik in elke doos eerst een schuimrubber laag verwijderen en een certificaat uitnemen met daarop het serienummer en de twee handtekeningen van bij de productie en kwaliteitscontrole betrokken personeelsleden. Deze fabrikant weet als geen ander hoe hij aan zijn luxe producten een begeertegevoel opwekkende uitstraling kan verlenen.

De grove donkerblauwe kous herinnert me aan die van de Siltech Classic kabels die normaliter voor de onderlinge verbinding van mijn componenten zorgdragen. De mantel om de kabelstrengen – die alleen aan de uiteinden nog voor een deel te zien is - is uitgevoerd in het Siltech blauw dat vrijwel iedereen kent uit de G3 serie. De Siltech connectoren hebben een matte tint die mij visueel meer aanspreekt dan de varianten die ik meestal tegenkom. Qua bevestiging en kwaliteit doen ze me denken aan de alom bekende WBT connectoren; ook hier wordt de connector vastgedraaid aan de aansluitingsbus van het component waardoor er niet alleen een stevige maar tegelijk ook een contactverbeterende verbinding ontstaat. Dit is echter niet alles. Uniek bij deze kabels is dat de pen van de connectoren - die uiteindelijk voor de signaaloverdracht zorgt - onder het vergulde laagje samengesteld is uit dezelfde materialen waaruit de G6 geleiders zelf opgebouwd zijn. Dat is nog eens iets anders dan verguld nikkel. Bij het vastpakken van de kabels valt op hoe zwaar ze zijn. Een goede zaak wanneer men lage frequentie microfonie tegen wil gaan. Tegelijkertijd verbaas ik me over de – uiteraard relatieve mate van - soepelheid van deze kabels waarvan er een aantal qua dikte wedijveren met de polsen van mijn driejarig dochtertje. Een deel van het gewicht wordt veroorzaakt door de fraai uitgevoerde metalen hulzen van luchtvaart aluminium.

Ze zien er schitterend uit en dat is ook hun enige functie. Op die huls staat de typenaam van de desbetreffende kabel. Aan de daaronder staande tekst ‘X balanced micro technology’ kan men zien dat het hier om de G6 versie gaat. Bij de eerdere G5 versie van Signature ontbreekt deze aanduiding. In de doos van de luidsprekerkabel bevindt zich bovendien een Cable Tuning Weight; een dikke platte ronde schijf die optisch perfect past bij de genoemde huls en erg fraai is om te zien. Zoals later tijdens de luistersessies blijkt bewerkstelligt de inzet van deze tuning weights voor mijn oren echter geen verbetering van de klank wanneer ik ze vergelijk met de door mij standaard ingezette Master Wire Tweak blokken.

Siltech Signature

Stiller

Nog stiller word ik wanneer ik de bijgeleverde prijslijst bekijk. Onwillekeurig moet ik denken aan de uitspraak; wanneer je moet vragen naar de prijs van dit product dan kun je het je niet veroorloven. Of dat ook daadwerkelijk voor iedereen geldt waag ik te betwijfelen maar laat mij u een voorbeeld geven hoe deze Signature serie zich qua prijs verhoudt tot de Classic serie. De vijf SPX-30 netkabels, van elk anderhalve meter lengte, die voor deze test vervangen worden door Signature typen kosten per stuk 500 euro terwijl de Ruby Hill met dezelfde lengte een prijs kent van 1212 euro. Ruim het dubbele dus. En dan heb ik het nog niet over het Ruby Mountain power cord, dat met een lengte van 1 meter tijdelijk mijn GamuT C2R verwent, en 3300 euro op moet brengen.

De kabels worden als volgt door de set geweven. Vanaf de Clearaudio Champion Limited Edition draaitafel - die gevoed wordt door een Clearaudio Syncro Power Generator en waar een VPI JMW 9 arm met Clearaudio Victory H element op gemonteerd is - wordt het signaal door een Avondale phono kabel van 1 meter lengte (1860 euro) doorgeleid naar de Sphinx Phono Equaliser die het moet doen met het (geïntegreerde) standaard netsnoer. Daarvandaan volgt het muzieksignaal een Forbes Lake van 1 meter lengte (3060 euro) waarna het verwerkt wordt door de GamuT C2R voortrap die, zoals gezegd, beschikt over een Ruby Mountain van 1 meter. (3300 euro) Het digitale signaal komt van een CEC TL5100 CD drive die contact maakt met de NorthStar Design Model 4 24/96 D/D converter middels een gebalanceerde Golden Ridge van 1 meter.(624 euro) De model 4 wordt in eerste instantie met de Model 3 24/96 A/D converter van hetzelfde merk verbonden middels een gebalanceerde Siltech Classic HF10 van twee meter lengte ( 1 meter prijs 499 euro). In een later stadium komt ook hier een Golden Ridge voor in de plaats. Aan elk van deze drie componenten hangt een Ruby Hill netkabel van 1,5 meter met een stuksprijs van 1212 euro.Vanaf de Model 3 wordt er gebruik gemaakt van een 1 meter lange Compass Lake; de duurste Signature interlink met een prijs van 6420 euro. C2R en eindversterker D200, eveneens van GamuT, worden onderling verbonden door wederom een meter Forbes Lake. Sap krijgt de D200 via een twee meter lange Ruby Mountain.(6300 euro) Luidsprekerkabels van het Signature instaptype Eskay Creek, met een lengte van 2,5 meter en een prijs van 7776 euro, voeren het signaal tot slot naar de Magneplanar 1.6 QR SE weergevers.

Op dit punt aangekomen twijfel ik. Normaliter schrijf ik hier iets over de achterliggende techniek van een component, eventueel aangevuld met de visie van de ontwerper. Van de Signature G6 serie is echter (nog) bijzonder weinig literatuur te vinden. Bij navraag blijkt dat er even gewacht wordt met het uitbrengen van documentatie tot de specifiek op de multi channel markt gerichte types binnen de Signature serie gelanceerd kunnen worden. Op die manier kan in éénmaal de gehele lijn beschreven worden. Een legitiem argument en vooralsnog volstaat voor mij de opmerking van de fabrikant dat de laatste metallurgische technologie en de beste isolatiematerialen en constructie technieken ingezet zijn bij het creëren van dit ‘State of the Art’ product. Ik weet dat er tijdens het zuiveringsproces van het zilver, tussen het smelten en het stollen in, 24 karaats goud geïnjecteerd wordt in de ruimte tussen de zilveren kristallenclusters. Vraagt u mij overigens niet hoe want ik blijf een typische alpha man. Om die reden kan ik evenmin iets zeggen over de validiteit van het argument van Siltech dat door het toevoegen van goud het signaal een kortere weg aflegt die met minder verlies gepaard gaat. Ik beperk me dan ook tot datgene wat ik het belangrijkst vind; het gehoormatig beoordelen van het resultaat.

Siltech Signature

Stilst

Ooit, tijdens het testen van een set - in het desbetreffende geval bestaande uit componenten van Marsh Sound Design, Master, GamuT en Nirvana - werd mij voor het eerst duidelijk dat er een meerwaarde ontstaat wanneer alle in een set ingezette signaal en netkabels afkomstig zijn van hetzelfde merk. Die bevinding heeft ertoe geleid dat ik sindsdien alleen nog maar kabels test wanneer de fabrikant of importeur mij een totale setbekabeling wil leveren. Synergistic Research, Audience en Siltech Classic heb ik op die manier aan de tand gevoeld en beschreven en steeds opnieuw was er die synergie. Niet vreemd dus dat ik het beproefde concept ook bij de Signature serie hanteer. Deze wijze van testen heeft echter ook een nadeel. Er gaat erg veel tijd en energie zitten in het steeds weer aan- dan wel afkoppelen van al die connectoren. Desalniettemin ga ik weer door dat hele proces heen en dan valt me op dat de dikke kabels in de praktijk minder soepel zijn dan ze lijken wanneer ze net uit de doos gehaald worden. Deze mate van (on)buigzaamheid in combinatie met het toch wel substantiële gewicht maakt dat de kabels niet steeds even makkelijk te hanteren en verwerken zijn. D/A en D/D Converter alsmede de voorversterker staan dan ook gedurende de gehele testperiode scheef in het rack. Ongetwijfeld spelen de gladde Master Base plaatjes, waar deze componenten standaard op staan, daarbij ook een rol.

Wanneer dan eenmaal alles aangesloten is en ik een eerste LP op de draaitafel leg is het opvallend hoe goed de set klinkt. Misschien moet ik dat toelichten. Veel van de bordeauxrode dozen zaten bij aankomst in een cellofaan verpakking en zijn dus fonkelnieuw. Wat ik verwacht is dat ze enige tijd nodig hebben om in te spelen. Dat dit ook inderdaad noodzakelijk is blijkt in de twee weken daarna wanneer de set mijn aandacht opeist terwijl ik met totaal andere zaken bezig ben en het eigenlijk nog te vroeg vind om gericht mijn aandacht aan het geluid te geven. Dat zegt me wel iets. In de afgelopen jaren ben ik erg verwend geraakt op het gebied van kabels en dat deze verbindingsdraden desondanks dit effect op me hebben verbaast me. In die twee weken is verder opvallend dat het beeld zich steeds duidelijker af gaat tekenen. Er vindt een groei plaats in hoogte, breedte en diepte. Het totaalbeeld is uiteindelijk wat breder, hoger en dieper dan eerder door de Siltech Classic of Synergistic Research kabels afgebakend is.

Bij de eerste echte luistersessie – we zijn dan wel een week of zes verder - begin ik met een LP. Eleanor McEvoy zingt ‘I’ve Got You To See Me Through’ en ik herken het geluid van de set wanneer Siltech Classic voor de verbindingen zorgt. Er is sprake van de met het doorlopen van de diverse generaties gegroeide huissound van Siltech. Maar net als Classic een voortbouwen was op de G3 serie is nu de ontwikkeling te horen die Generatie 6 van 5 - in de Classic versie - onderscheidt. Stem en instrumenten staan nog nadrukkelijker los van elkaar en er is meer dynamiek. De bas van Eoghan O’Neill heeft meer gewicht en doortekening en Eleanor’s stem laat nog duidelijker de verschillende nuances horen. Maar wat me het meest raakt en bevalt is het karakter van het muzieksignaal. In eerste instantie lijkt het ronder. Ik mis echter geen details; integendeel. Het is vloeiender. Er zit een bepaalde mate van dichtheid, gewicht en continuïteit in die met name opvalt bij heel goede opnamen zoals deze. Ook de overgang tussen stem, instrumenten en ruimte is diffuser, minder geëtst dan bij Siltech Classic of Synergistic Research. Een natuurlijker geluid in een ambiance van rust en stilte…

Bij Henri Mancini valt in het thema van ‘Peter Gunn’, naast het benadrukken van het massale, en de dynamiek van het grote orkest, het genereuze timbre van de verschillende instrumenten op. Daarbij vergeleken zijn Siltech Classic en Synergistic Research ‘kaal’. De volheid resulteert in een toenemende betrokkenheid waardoor ik niet langer stil kan blijven zitten. Hugh Masekela’s combo toont aan hoe dit evenzeer voor muziek in een kleine bezetting geldt. Slagwerk is prachtig in de felheid van de aanslag en de trompet heeft meer body; het geluid een prachtige mix van rond en puntig, op natuurlijke wijze vervagend in de atmosfeer van het live optreden. Wederom onderbouwd door die rust en die stilte…

Vrijwel gelijkluidende indrukken gelden ook in het digitale domein. In ‘The Beat Hotel’ lijkt er een randje verdwenen dat ik daarvoor – in combinatie met Classic of Synergistic Research - in mijn set nooit eerder als zodanig ervaren heb. De gitaren en de stem van Allan Taylor laten dezelfde eerder opgemerkte mix van dichtheid, gewicht en continuïteit horen en de essentie van ‘Los Compaňeros’ komt nog sterker over dan anders. Het maakt het nummer tot een live ervaring waarbij ik de neiging krijg om in het beeld te stappen. Het bij Siltech Classic en Synergistic Research aangetroffen driedimensionale beeld krijgt met de Signatures een meer holografisch karakter.

Het is ook of mijn GamuT sneller is. De Weissenborn en de dobro van Ben Harper wekken in het nummer ‘Breakin’ Down’ in ieder geval die indruk en ik heb ze in mijn installatie nooit eerder zo overtuigend gehoord. Ook op de prachtig – met behulp van AKG C-24 en Neumann U-89 microfoons met BASF SM 468 tape op een Telefunken Magnetophon M-28c - opgenomen CD van Eric Bibb klinkt die Weissenborn extreem natuurgetrouw. Net als het pump organ van Janne Petersson, de brushes van Björn Gideonsson en de fraaie stemmen van Eric Bibb en ‘The Deacons’. Iedere stem in het coherente beeld staat los en heeft zijn eigen herkenbare eigenschappen en nuances. Maar ook meer gecompliceerd werk lijkt wat ballast afgeworpen te hebben waardoor het zich beter kan profileren. Zelfs een in klankmatige zin – in mijn oren althans – ‘draak’ van een CD als ‘From The Cradle’ van Eric Clapton wordt nu het beluisteren waard. Sterker nog; ik geniet van nummers als ‘How Long Blues’, ‘Motherless Child’ en ‘It Hurts Me Too’ zonder ook maar even de aandrang te voelen het volume omlaag te draaien. Het gaat zelfs omhoog; hè hè. Om dat fenomeen nader te onderzoeken draai ik, terwijl mijn vrouw naast mij zit te lezen, een CD van Ray Anderson waarvan ik weet dat ze geen enkel nummer van deze trombonist ooit helemaal uit kan horen. De complexiteit van nummers als ‘Lips Apart’ of ‘Anabel At One’ zijn zeer gebaat bij een ‘schone’ geleiding. Ze hebben het zelfs nodig om volledig tot uitdrukking te kunnen komen. Na 7 minuten - nog circa 2 minuten verwijderd van het eind van ‘Lips Apart’, zegt ze; “Prachtig”. Daarna leest ze verder. De eerlijkheid gebiedt me toe te geven dat de toon waarop ze het zegt enigszins in tegenspraak lijkt met de uitspraak zelf. Maar toch. Ze blijft zitten. 

Wanneer ik de kabels al twee maanden in mijn set heb ontvang ik uiteindelijk de enige nog ontbrekende Signature link; de twee meter lange Golden Ridge – prijs 1008 euro - waarmee de Classic HF10 ogenblikkelijk uit mijn set gedrukt wordt. De configuratie is vanaf dat moment ‘All Signature’ en ik wacht op dat extra stukje dat ik , zoals gezegd, altijd bespeur wanneer de set volledig bekabeld is met typen uit dezelfde serie van een bepaald merk. Het duurt enkele weken maar dan gebeurt het ook en Diana Krall is er als eerste voor verantwoordelijk dat ik het hoor; dat laatste stapje dat het geluid natuurlijker maakt. Ook hier dringen nu de eerder via het analoge medium LP al als sterker ervaren rust en stilte door…

Meer specifiek gebeurt dat gedurende het nummer ‘Temptation’ dat zij – waarschijnlijk uit respect voor Tom Waits – brengt in een uitvoering die slechts weinig afwijkt van het origineel. Signature presenteert het beeld met een grandeur die werkelijk uniek is. Ik kan me niet voorstellen dat Diana - en de haar begeleidende Neil Larsen op Hammond B-3, Christian McBride op bass en Terri Lyne Carrington drums - ooit nog eens zo onbelemmerd, natuurlijk en vanzelfsprekend zullen klinken wanneer in de toekomst mijn set de hulp van de Signatures weer zal moeten ontberen.  

Siltech Signature

Resumerend

U zult onderhand wel de vraag op de lippen hebben; is er dan helemaal geen enkel minpuntje te ontdekken aan deze kabels? Welnu, dat antwoord luidt in alle eerlijkheid; Nee! Ik kan geen enkele aanmerking bedenken. Zelfs niet nu ik deze kabels maanden in huis gehad heb. Deze Signature’s brengen in mijn systeem de muziek op muzikaler en overtuigender wijze naar voren dan enig ander kabelmerk daarvoor. Of dat komt door de gekozen materialen, de kwaliteit van de geleiding, de afscherming of een combinatie daarvan laat mij eerlijk gezegd koud. Waar het om gaat is het resultaat, en dat is werkelijk verslavend te noemen. Bestemd voor de potentiële koper die ‘koste wat het kost’ de absolute wereldtop in huis wil halen, is het voor mij persoonlijk een onbereikbaar product dat inmiddels de aan het begin van het artikel genoemde angst tot uiterst pijnlijke werkelijkheid gemaakt heeft. 

Distributeur:
More Music
Hoofdstraat 177
3971 KK  Driebergen
Tel.  +31-(0)343-532526
Fax. +31-(0)343-531909
Internet: www.moremusic.nl
E-mail:  info@moremusic.nl 

Fabrikant:
Siltech B.V.
Edisonweg 8
6662 NW  Elst
Tel.  +31-(0)481-377400
Fax. +31-(0)481-377160
Internet: www.siltechcables.com
E-mail:  info@siltechcables.com