Next II Interlink van TAF

Wie aan Terrazzo Art Fidelity denkt, denkt aan luidsprekers opgebouwd uit Polycrete. Zware kasten die resonantie vrij gebouwd kunnen worden uit een mengsel van cement, marmer, zand en nog wat andere produkten. Met daarin eerste klas units. Minder bekend is dat Koos Schenk en zijn mensen naast luidsprekers een eigen versterker bouwen en vanuit die ervaring nu ook interconnects leveren onder de naam The Next en The Next II. Via HVT kwam ik in het bezit van een The Next II digitale interlink en het maakte me nieuwsgierig genoeg om Koos te bellen wat ik hier in handen had. Per post kwamen daarna twee stereo setjes (The Next I en II) en de II heeft langere tijd op diverse plaatsen in mijn set mee mogen draaien. De eerder op de markt gebrachte The Next I heeft intussen een vast plaatsje gevonden tussen tuner en voorversterker. Een probleemloos kabeltje.

The Next II

Het ziet er kwetsbaar uit, twee 1,2 mm dunne draadjes die losjes in elkaar zijn gevlochten. Afgewerkt in cinch stekers die een maatje te groot lijken. Elk draadje is een coax kabel die is opgebouwd uit OFC met een zilvercoating, daaroverheen een teflon isolatie, dan de afscherming en tenslotte de teflon buitenmantel. Aan een zijde, de op de connector aangegeven “source” kant, zijn de mantels van beide draadjes gesoldeerd aan de aarde, net als de kern van een van de twee kabels. Aan de andere kant is uitsluitend de kern gesoldeerd aan de cinch pen en is alleen de kern van de tweede kabel aan aarde gelegd. We spreken in zo’n geval over een semi-gebalanceerde kabel. Door twee losse kabeltjes te gebruiken en die losjes te twisten is overspraak tussen massa en fase niet mogelijk. De mantels van beide kabels zorgen voor de afscherming tegen storende invloeden van buitenaf. Bovendien zijn aan de niet-source zijde enige ferriet kralen aangebracht, ook om inteferentie te voorkomen.

Wat Koos probeert te bereiken met zijn kabels is een voorzetting van de printbanen in de elektronica. Daarom is gekozen voor een zo dun mogelijke geleider, die het dichtste een printspoor benadert. Op die manier worden de eigenschappen van de elektronica zelf zo weinig mogelijk aangetast. Uiteraard moet je een verbinding maken via cinchplug en daar moet je als fabrikant het principe even verlaten. Mogelijk dat in de toekomst Eichmann pluggen of die van 47 Labs uitkomst bieden. Immers in de Bullet Plug van Eichmann wordt de signaaloverdracht slechts via een klein kontakt gedaan en niet via een immense plug (immens t.o.v. de uiterst dunne kabel). Koos heeft uit de plug voor The Next alle losse zaken verwijderd die niet noodzakelijk zijn en vandaar dat de kabel er anders afgewerkt uitziet dan wat normaal op de markt te koop is.

Waar waar waar

In mijn set is The Next II op drie plaatsen gebruikt. Tussen de d/a converter (Monarchy Audio 22B) en de voorversterker (Clearaudio Balance of Sphinx Project 2 Mk I), tussen de platenspeler (met Highphonic element) en de phono voorversterker (Sphinx of Clearaudio Basic) en tenslotte lange tijd tussen de voorversteker(s) en de beide monoblokkken (Monarchy Audio SM-70). Tussen voor en eindversterker later als permanente vervanging van een set Van den Hul The Source HB. Tot ik met de nieuwe Clearaudio over kon gaan op volledig gebalanceerd. De overige componenten van de sets treft u onder deze recensie aan. Diverse luidsprekers zijn onder meer de revue gepasseerd.

Next II Interlink van TAF

The Next II heeft wat te bieden

Door de interactie tussen kabel en elektronica heb je soms totaal afwijkende resultaten met interlinks op verschillenden plaatsen in je installatie. Capaciteit, inductie en weerstand van interlinks kunnen ervoor zorgen dat pick up elementen een aflopende frequentie karakteristiek laten zien, of dat tussen cd speler en versterker de kabel als hogetonen filter werkt. Moderne apparatuur heeft door de lage uitgangs impedanties hier minder last van. Ware het niet dat veel fabrikanten versterkers bouwen met ingangs impedanties die onder de 10 kOhm liggen en aan die kant weer problemen introduceren. Densen is hier bijvoorbeeld berucht om, maar ook mijn Clearaudio is een boosdoener. Met The Next II trad dit verschijnsel niet op. De interlink laat steeds een zelfde beeld zien, of beter gezegd horen.

Geeft een helder klinkende kabel nu meer informatie omdat hij helder is, of omdat het laag minder nadrukkelijk aanwezig is en dus het midden en hoog minder beïnvloed. Een interessante discussie waar ik nog niet uit ben. De TAF kabel is zo’n heldere kabel. Het middengebied waarin de menselijke stem valt is zeer detailrijk met deze kabel en erg open. Helder en fris. Met veel snelheid en tussen voor en eind versterker valt direct op dat de VdH hier voorheen een “verstopping” veroorzaakte. De weergave van hoge tonen is idem zo helder en laat van bekkens en kleine percussie instrumenten veel informatie vrijkomen. Nergens een randje van scherpte of aangezette S-klanken. Daarentegen is het laag aan de dunne kant. Zeer gedetailleerd, maar het heeft niet de kracht en impact die andere kabels wel kunnen bieden. Zeker geen romantische warmte of donkere kleuring. Het laag vind ik ook de zwakke kant van de kabel. Omdat de eindversterkers een donker tintje geven aan de muziek, is de combinatie van kabel en elektronica hier prima op zijn plaats. Onverklaarbaar is wel dat met de TAF kabel het in- en uitschakelen van halogeen verlichting door de speakers hoorbaar wordt, terwijl de VdH kabels daar geen last van hebben. Minder wordt het als de interlink tussen platenspeler en phono voorversteker wordt gebruikt. Het Highphonic element is ongekend mooi in het hoog en midden, maar is zeker geen krachtpatser in het laag. Het laag is transparant en aanwezig maar vraagt drive van de phono voorversterker of verderop in de set een subwoofer om de bas aan te kunnen zetten. The Next II brengt de Highphonic eigenschappen nog verder naar voren. In combinatie gewogen en te licht bevonden. Mede omdat de Clearaudio Basic zo helder is. De eerder gebruikte phono print in de Sphinx Project 2 kleurde donkerder, echter ten koste van micro detail in de bovenste regionen van de muziekfrequenties. Met de TAF kabel op cd speler krijg je een zelfde beeld, weinig impact in het laag (nadrukkelijk op mijn set, het kan bij u thuis heel anders zijn). Midden en hoog wederom zeer open en ondanks de transparantie zijdezacht.

Om het laag extra aan de tand te voelen heb ik een plaat gedraaid van Stanley Clarke. We noemden hem destijds een bassist met betonnen handjes. Afwisselend een Linn Analogue interconnect en de TAF. Zijn bassolo op Spanish Phases For Strings & Bass laat de ruiten rinkelen en doet de buren denken aan een aardbeving. De aanwezige subwoofer gaat zeer diep en vormt een fraaie aanvulling op de twee woofers in elke speaker. Je hoort nu duidelijk dat de Linn informatie achter weet te houden, maar de bas vetter aanzet. The Next II laat meer snaren horen, meer klankkast, doch de kracht gaat wat verloren (hoera volgens de buren, laat de TAF maar zitten). Idem voor het laag kun je luisteren naar de vinyl uitvoeringen van Kari Bremnes, Svarta Bjorn en Norwegian Mood. Stemweergave heb ik wederom genoten van Juliette Greco, haar langspeelplaat Et Ses Grandes Chansons herschept in gedachten de sfeer in Parijs in de jaren 60 en 70. Hier Parijs, hier Jan Brusse begon op tv altijd met het intro van Sous Le Ciel De Paris en de TAF kabel brengt je met dit nummer het dichtste aan de oevers van Seine. Vanuit de dromerige sfeer terug naar de harde realiteit van Dire Straits. De lp Brothers In Arms die mij Fl. 2,50 kostte op een rommelmarkt, kraakt enigszins maar is prima testmateriaal. Het Ride Accros The River gaat op hoog decibel niveau door de kamer. De TAF kabel inspireert hier toch weer niet. Liever iets inleveren in midden en hoog bereik om de drums die push te geven die ik verwacht van pop muziek. Klassiek is in beide combinaties te waarderen en daar heb ik geen absolute voorkeur. Ik draai meestal barok in kleine bezettingen en laat grote orkestwerken voor wat het is.

Next II Interlink van TAF

Weinig woorden

Er zijn weinig woorden vuilgemaakt over The Next II op zijn plek tussen voor- en eindversterker. Dat komt voor een deel omdat de kabeltjes heel lang gebruikt zijn en er dus een keur aan vinyl en cd’s mee is beluisterd. Voor een ander deel omdat de interlink er zeer op zijn plaats zat. De VdH ging aan de kant en is nooit meer teruggekomen. Een vette aanbeveling dus op die plaats. De overgebleven combinaties, tussen bron en versterker geven een andere invulling aan de transparantie en het ingehouden laag. Daar mis ik met popmuziek de rake klappen van een live uitvoering en wordt het mij allemaal iets te schoon. Neemt niet weg dat een “romantische, donkere set” een opfrisser kan halen met gebruik van een heldere kabel. In een reeds helder klinkende set met kleinere luidsprekers zou ik mij zeker nog eens achter de oren krabben en goed bedenken of The Next II wel op zijn plaats is. Een afweging die gaat tussen detail en impact. Aan de luisteraar de definitieve keuze.