Love, Zucchero
Zijn spijkerjack, versleten jeans en ‘tsunami’ kapsel detoneren krachtig met de poepchique ambiance van het Amsterdamse Grand hotel. En zo hoort dat ook. We hebben hier uiteindelijk te maken met een rocker oude stijl. Zucchero is in Nederland.
foto: Ari Michelson
Op hetzelfde moment zijn er verdeeld over het grachtenpaleis van marmer en pluche kennelijk allerlei andere bijeenkomsten op hoog niveau aan de gang. Terwijl we samen met Zucchero de hal doorkruisen op weg naar zijn suite zien we beide wenkbrauwen van een rijk gedecoreerde politieofficier in een flits omhoog bewegen en daarna - luttele meters verderop - het gezicht van financieel topman Docters van Leeuwen in de ‘wat heb ik nou aan mijn fiets hangen’ stand verspringen.
Ze herkennen de wereldvermaarde muzikant niet. En eerlijk gezegd moeten we zelf ook twee keer kijken om in de doordeweekse Adelmo Fornaciari (zonder hoed) de man te herkennen die met zo ongeveer elke grote zanger ter wereld heeft samengewerkt. Overal ter wereld.
Als we even mogen tegenstribbelen: een nummer dat er wat dat betreft enorm uitspringt, is de Italiaanse versie van Salty Dog. Een toppertje, dat wel, maar hoe past dat in het verhaal?
,,Ik ben altijd een geweldige fan geweest van dat nummer én Procol Harum. Het is zo’n song die door een ander is geschreven, maar die me toch het gevoel geeft dat hij helemaal van mij is. Ik wou in elk geval dat ik het zelf had gedaan. Het heeft een geweldige melodie. Een beetje Italiaans dramatisch zelfs. Daarom heb ik het ook in het Italiaans gezongen. En niet, zoals ik wel vaker doe, met korte stukjes Engels erin. Don vond ook dat het iets nieuws en exotisch aan een befaamd nummer geeft. En de oorspronkelijke tekst klinkt trouwens wat al te gedeprimeerd, acid.”
Nu we het er toch over hebben: waarom vermeng je trouwens zoveel Engels door de Italiaanse teksten? Omdat de kans dan wat groter is dat het in andere landen op de radio wordt opgepikt?
,,Nee, dat laatste zeker niet. Het zijn meestal maar een paar woorden. De klánk van de woorden is erg belangrijk voor me. In het Italiaans heb je de korte ritmische woorden die ik op zo’n moment zoek gewoon niet. Geen probleem, want iedereen weet wat ik bedoel, ook Italianen. ‘Flying away’ of Devil in me’ hoef je nergens uit te leggen. Ook in het Italiaans knip en plak ik trouwens stukjes van woorden aan elkaar om iets te maken dat op een bepaalde plek in de tekst past. Je zou er op school geen tien voor krijgen, maar het ritme loopt goed en iedereen weet waar het over gaat.”
foto: Ari Michelson
De tour
Binnenkort start de nieuwe tour. Wat mag het publiek verwachten? Zucchero classic?
,,In elk geval een stuk of acht songs van het nieuwe album ‘Fly’, maar ook mijn meest populaire uit het verleden. Het wordt een feest, denk ik, want er staat een fantastische band klaar. Sommige mensen werk ik al twintig jaar mee. Je zult bijvoorbeeld ook een hammondorgel horen. Het warmste instrument dat er is. Geweldig. Ik had dat geluid al een hele tijd niet meer gebruikt, maar het speelt weer een belangrijke rol. Alles bij elkaar levert het een organisch geluid op. Akoestisch. Het concert zit vol met songs die daar goed bij passen en nummers van vorige albums zullen ook in die richting worden gearrangeerd. Geen sequencers en zo, maar een pure natuurlijke klank.”
Paverotti
Over eerdere albums gesproken: duetten en samenwerking met andere grote namen lopen als twee rode draden door je leven. Is Zucchero een soort teamspeler?
,,Nee, dat niet. In essentie ben ik iemand die zijn eigen ding doet. Ik ben begonnen als saxofoonspeler in een band, rhythm and blues. Op een gegeven dag werd de zanger ziek en ik bleek de enige die de tekst uit zijn hoofd kende. Zo ben ik er letterlijk per ongeluk ingerold. En kennelijk ging dat zo aardig dat het zo is gebleven. Ook mijn samenwerking met andere namen uit de muziekwereld heb ik niet zelf gepland. Op mijn eerste album stond een nummer – Dune mosse – dat een perfecte balans was van blues en Italiaanse melodie. Miles Davis was in mijn land en hoorde het op de radio. Hij vond het kennelijk zo goed dat hij Dune mosse wilde spelen. Daar begon het mee. We werkten tijdens concerten samen. Toen kwam Eric Clapton me in Milaan een keer opzoeken om wat af te spreken.”
foto: Ari Michelson
Dus zij benaderden jou?
,,In het begin absoluut. Dat moet ook wel, want het kwam niet eens in me op om een Miles Davis of Eric Clapton op te bellen. Dat durfde ik helemaal niet. Zucchero die naar Miles Davis belt? Ik hoor hem al denken: ‘Wie?’ Geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht. Vergeet niet, pas toen Clapton me vroeg om mee te doen tijdens een Europese tour kwam ik voor het eerst buiten Italië. Daarna begon het te rollen. Paul Young vroeg me om ‘Senza una Donna’ met hem te doen, een song die ik vijf jaar eerder had geschreven. Dat werd een grote hit. Ik denk dat al die artiesten toen zoiets hadden van: als we iets in Italië willen doen, is Zucchero the man.”
Paverotti
Het zijn niet altijd namen die bij het grote publiek bekend zijn. Toch klikt dat vaak geweldig. Neem bijvoorbeeld Cheb Mami en Solomon Burke op ‘Zu&Co’.
,,Cheb Mami komt uit Algerije. Een fantastische stem en hij zingt in het Arabisch. Dat combineerde geweldig goed in de song. Salomon Burke is de King of Soul, we kennen elkaar al jaren. Wat ik zelf erg leuk vond om te doen was de Mexicaanse band Mana, hier niet zo bekend, maar gigantisch in heel Zuid-Amerika. Ze hebben eerder ook met Santana gewerkt en ‘Corazon Espinado’ opgenomen. Dat kent iedereen weer wel.”
,,Dus ja, ik mag graag samenwerken, maar op dit nieuwe album sla ik andere wegen in. Ben ik gewoon helemaal mezelf. Het werkt intiemer. Deze songs wil ik ook niet met anderen samen doen, want dat is even een gepasseerd station. Ik zie Zu&Co als mijn hoogtepunt in het vorige decennium. Net als ik in het decennium daarvóór als eerste popartiest in het Kremlin speelde. Dat zijn twee afgesloten periodes. Tijd om een nieuw boek open te slaan. Met ‘Fly’ laat ik horen waar ik de komende tijd heen wil. Ik wil gewoon weer mijn muziek schrijven. Niet persé een hit scoren.”
,,De muziekbusiness is veel te veel een marketing verhaal geworden. Soms heeft het allemaal weinig met muziek te maken en gaat het eerder om de cijfers. Die concurrentiestrijd wil ik helemaal niet aangaan. Dan maar geen nummer één op de charts. Who cares? Dat heb ik al gedaan. Ik wil mijn muzikale leven verder invullen als – pakweg – Van Morisson. Niet achter hits aan jagen. Muziek is het belangrijkste in mijn leven en daar moet je niet mee sjoemelen.”
Thuis
Hoe werkt dat in de praktijk?
,,Ik schrijf thuis. Nou ja, in een van mijn huizen. Een ervan staat aan de zee – bij Carrara - en de andere is in de heuvels, dicht bij Parma. Dit album is in Toscane geboren.”
Hoe luister je eigenlijk zelf naar muziek?
,,Eerlijk? Thuis of onderweg meestal met een iPod. Ik mag graag aan meubels en huizen werken, maar als het op dit soort techniek aankomt, heb ik geen idee hoe het allemaal werkt. Dus zetten de jongens die mijn opnames begeleiden dat allemaal voor me op de harde schijf. Maar écht luisteren doe ik ergens anders. Als Italiaan rij ik natuurlijk graag auto – een Mercedes 500 SL - en dan heb ik altijd cd’s bij me. Ik luister het liefst terwijl ik rustig rondtoer, gewoon in de heuvels, zonder dat ik echt ergens heen hoef. Lekker in mijn eentje, met die schitterende vergezichten van Toscane. Vooral in de lente en de herfst is dat genieten, met al die geweldige kleuren. En dan het geluid uit mijn surround systeem, helemaal om me heen. Dan is alles perfect..”
foto: Ari Michelson
,,Ik luister overal naar. Om op de hoogte te blijven – Coldplay of Keane – maar vaak ook oud spul. Ray Charles, Otis redding, Aretha Franklin, Sam and Dave, Marvin Gaye. De blues is niet erg Italiaans misschien, maar ik heb er op mijn elfde al kennis mee gemaakt. Hoe? Bij toeval, via een student. Een zwarte jongen uit Memphis die vlak bij ons woonde. Hij liet me een single horen van Otis Redding. Had ik nog nooit van gehoord toen. Sitting on the dock of the bay. Dat ritme, die sensualiteit in de muziek is me altijd bijgebleven. Het had echt niéts te maken met de romantische Italiaanse songs van toen. Ik ben met die jongen naar zwarte muziek blijven luisteren en leerde songs op de gitaar spelen. Enfin, toen kwamen de Stones en zo. Ik hield helemaal niet van Italiaanse muziek in die tijd.”
Op leeftijd
Wordt het geen tijd voor een Zucchero blues album?
,,Het is als met wijn, denk ik. Dat moet met de jaren voor op dronk komen. Mooi oud worden. Er zijn niet veel witte artiesten die dat kunnen. Clapton, Winwood misschien. Maar verder? Om een groot bluesalbum te maken, moet je heel diep gaan. Eigenlijk moet het vanzelf ontstaan en dan met de juiste mensen om je heen. Maar nu je het vraagt: ik wil het inderdaad nog wel een keer doen. Misschien wordt dat het volgende album. In elk geval binnen een paar jaar. Voor het te laat is.”
En tot die tijd? Hoe ziet je dagelijkse leven eruit? Veel contact met collega’s?
,,Een paar. Sting woont vlakbij, Bocelli op twintig minuten, Pavarotti een half uurtje. Maar ik ben meestal op de boerderij, heel ontspannen. Er is altijd een boel te doen, want ik heb allerlei dieren. Ik woon daar met mijn gezin: mijn zoon Blue – acht – en mijn vriendin Francesca. We zijn niet getrouwd, maar trekken al twaalf jaar met elkaar op. Mijn dochters wonen met mijn ex in een ander huis, dat trouwens ook niet ver weg staat.”
,,We maken op de boerderij onze eigen wijn en olijfolie. Gewoon voor eigen gebruik en voor vrienden. Als je zo veel reist als ik, is het fijn om daar buiten met iets heel anders bezig te zijn. Dat huis is als een eiland voor me. Ik vergeet alles om me heen. Je praat met de boer verderop over wereldkwesties, zoals de vraag waarom zijn koe nog niet drachtig is. En waarom de wijn dit jaar zo sterk is. Het is een ander wereld, een simpel leven, maar dat is belangrijk voor me. Wandelen, vissen, dat soort dingen.”
,,Ik ben gek op antieke spulletjes en daar ga ik ook veel naar op zoek. Het restaureren van huizen is geweldig om te doen. Je moet oude dingen niet laten vergaan, maar ze juist een nieuw leven geven, zoals de zeven huizen van mijn farm. Natuurlijk doe ik dat niet allemaal zelf, maar ik help wel mee en zoek de materialen uit. En bepaal de kleuren.”
Cuba
,,Zo leef ik nu naar de tour toe. Die gaat in mei in het Olympia Parijs van start. Eerst doen we Europa, dan Noord- en Zuid-Amerika en dan in december weer terug in Europa. Maar ik wil de tour afsluiten in Cuba, op het Plein van de Revolutie. Het zou mooi zijn om mijn band met een paar Cubaanse muzikanten uit te breiden en er een bijzonder smaakje aan te geven. Oké, dat is ideaal voor een DVD, maar dat is niet doorslaggevend, Het lijkt me gewoon geweldig om voor een paar honderdduizend dansende Cubanen te spelen.”
,,We zijn in elk geval een jaartje verder voor dat allemaal achter de rug is. Daarna zien we wel. Soms word ik ’s morgens wakker en denk ik van ‘moet dat nou?’. Uiteindelijk heb ik al veel meer gedaan dan ik ooit had kunnen hopen. En ik ben geen type dat zich wil herhalen. Er moet dus een nieuwe droom komen, maar dat kan zomaar gebeuren. In de muziek komt er namelijk altijd een nieuwe uitdaging op je af.”
,,Ik zie het wel gebeuren. De tijd dat ik met de jongens van de band de kroeg in dook, is een beetje voorbij, ben ik bang. Ik heb meer tijd met mezelf nodig. Er zijn ook andere dingen waar ik mee bezig wil zijn. Dat wil overigens niet zeggen dat ik voor de televisie ga zitten zappen. Ik blijf een zigeuner, dus na een week op dezelfde plek wordt het hoog tijd om eens ergens anders te gaan kijken.”
,,Je zult je me niet meer zo vaak in het partycircuit zien. Het modewerk en zo. Ik word er wel vaak voor gevraagd en Armani is zelfs een vriend van me, maar dat wereldje is niet mijn ding. Als je in Los Angeles bent, hebben ze élke avond wel iets. Kijk, het is natuurlijk een ander verhaal als een Sting iets organiseert. Of Bono of Paverotti. Dat zijn mensen waar je ook een serieus onderwerp bij kunt aansnijden. Het zal wel iets met de leeftijd te maken hebben?”
Fly van Zucchero is ook op LP verkrijgbaar bij High Fidelity Discs, klik hier voor meer informatie