Solbakken - Klonapet
Vreemde naam voor een band. Vader gaat van huis met zijn gitaar, om eens een flinke vette G (sol) te bakken. Een naturistencamping in Denemarken (bakken in de zon?) Een volkshogeschool in Noorwegen. Een vakantiepark in Duluth, Minnesota. Een skieer (Bjarne). Tot zover Google. Niks in Deense, Noorse, Zweedse of Friese woordenboeken. www.solbakken.nl biedt uitsluitend de agenda met optredens, de teksten van Klonapet en wat blauwe foto`s. Geen verklaring. Het Nederlands popinstituut biedt uiteindelijk uitsluitsel: "De naam Solbakken staat voor de god van het gerecycled geluid in het oude IJsland."
En recyclen kunnen ze, die Solbakkers. Van 1987 tot 1994 heetten ze LUL. Dat stond dan wel voor Lui Uit Leeuwarden, maar daar kwamen ze ook niet toevallig op. Uiteindelijk vonden ze de naam wellicht toch wat lullig. Met een andere drummer, Jelle Buma, gaan Empee Holwerda en Klaas Schipper sinds 1996 als Solbakken door het leven. Klonapet – ze recyclen blijkbaar ook huisdieren, we zien hond, konijn en kip – is het vierde album van de band. Hun werk gaat verpakt in zeer kwetsbare kartonnen hoesjes: hoe ze vergaan is te zien in platenwinkels waar nog oud werk in de schappen staat en men verzuimd heeft beschermende maatregelen te nemen.
Persoonlijk heb ik altijd een beetje moeite met het werk van LUL en Solbakken gehad vanwege juist dat recyclen. De leden zijn namelijk hoorbaar net als ik ooit enorm onder de indruk geraakt van de muziek van een tamelijk onbekend maar zeer invloedrijke Engelse band rond 1980: This Heat. De optredens die ik destijds zag staan diep in het geheugen gegrift. Ze hebben twee fantastische platen gemaakt. Drummer Charles Hayward produceerde zelfs een van de Solbakken CD’s – de verwantschap werd niet onder stoelen of banken gestopt. Maar ja, de status van flauw aftreksel is weinig begeerlijk.
Klonapet is een hernieuwde kennismaking die me heel goed bevalt. De typische stijlkenmerken van This Heat zijn nog altijd duidelijk aanwezig: heel aparte harmonieen in de samenhangen, harde, hypnotiserende repetetieve tokkelpatronen op de gitaar, inventief drumwerk en ongebruikelijk zakelijke teksten (“you thought you had a whole stack of interesting experience”, waar This Heat bijvoorbeeld eens een alinea uit een geschiedenisboek als songtekst gebruikte). Maar er is veel variatie, er zijn zelfs nummers die helemaal niet aan het grote voorbeeld meer doen denken. Maar als ik het instrumentale Mickey of de muziek van slotnummer Everdescending Time als blinddoektest ondergaan had had ik met absolute zekerheid Codeine herkend. Ook al zo’n fantastische, onbekend gebleven band met een totaal eigen geluid. Ik hoor duidelijk baslijnen en ook een gitaarstuk van Shellac. En de neuzelige, vibratoloze zang op Florence Roadmap is onmiskenbaar The Beta Band. Zo zijn er meer dingen van oja, hoe heet die ook weer? Het blijft recyclen, een gezellig feest van herkenning van liefhebbers onder elkaar, maar ondertussen levert het ook nog een hele mooie plaat op.
Aanmerkingen zouden gemaakt kunnen worden op de teksten, die soms wel een beetje platjes zijn in de beeldspraak. “I never liked all the square ones/I didn’t think I’d fit in/They used to kick me around like a ball/I guess that makes me round.” Dat wringt nogal met de ernstige voordracht en de indringende muziek. Ook het vele gebruik van de nogal aanmatigende wij-vorm (ik spreek namens de mensheid), waar This Heat en de ook nogal serieuze Peter Hammill zich vaak schuldig maken, suggereert een gewicht dat voor mij niet waargemaakt wordt. Teksten maken in een taal die niet je eerste is blijft een hachelijke onderneming.
Maar de muziek maakt alles goed. Intense, bondige liedjes, hier en daar versierd met mooie gastbijdragen van Peter Sybenga (Korg en orgel), Arnold de Boer (van Zea, trompet) en Siedling zangeres en violiste Susanne Linssen. De opnames zijn direct en onopgesmukt, een nietsverhullend geluidsbeeld waarin de muzikale prestaties optimaal tot hun recht komen. Zo lijkt het slagwerk neutraal, maar slaat Jelle Buma stiekem wel heel aparte patroontjes, Charles Hayward waardig, zonder dat het iets irritants krijgt van hoor mij eens knap trommelen. Bovenal toont Solbakken zich een meester in de spanningsopbouw. Niet alleen hebben alle nummers een mooi vloeiende opbouw, ook de hele CD is zo samengesteld dat je als in een film van de ene emotie in de ander rolt. Hoogtepunten in het midden (Love Interest), dan even gas terug in het bijna Low-achtige House Been Taken, een lichtpuntje in Small and Evil Hole, om dramatisch af te sluiten. Lijkt me een band die ook live garant staat voor een emotioneel avondje.
Over de CD:
10 tracks, 41:10
Label: Hooverflag, een divisie van Konkurrent Bv.
Distributie: De Konkurrent, www.konkurrent.nl
Website band: www.solbakken.nl
