De dood is helaas het beste recept voor commercieel succes. Dat gold zeker ook voor Jeff Buckley, wiens eerste en enige studioalbum Grace pas werd erkend na zijn fatale ongeluk in 1997. Grace kwam uit in 1994 en herbergt audiofiele kwaliteiten in combinatie met fraai gecomponeerde en uitgevoerde nummers van de jonge singer-songwriter. Het audiofiele label ORG heeft het 20-jarige bestaan van het album aangegrepen om Grace opnieuw te masteren en uit te brengen op sacd.

Jeff Buckley was gezegend met een rijk stemgeluid, waarmee de 28-jarige zoon van Tim Buckley maar liefst vier octaven kon bereiken. De in Californië geboren singer-songwriter heeft z’n vader echter weinig mee mogen maken, al in 1975 stierf deze aan een dodelijke mix van drugs. Jeff kwam in de jaren negentig terecht in New York, waar hij uiteindelijk werd opgepikt door de platenmaatschappijen. Buckley’s optredens in de kroegen en zalen van The Big Apple worden ook al geregistreerd. In hetzelfde jaar waarin Grace werd uitgebracht verscheen eerder de EP Live At Sin-é -een favoriete kroeg van Jeff- die definitief zorgde voor een deal met de platenmaatschappij Columbia (onderdeel van Sony). Grace was later dat jaar een feit.

Het debuutalbum van Jeff Buckley was verfrissend, divers en getuigde van vakmanschap en liefde voor muziek. De vocale invulling van Jeff gaf blijk van controle, de enorme hoeveelheid textuur die de twintiger in zijn stem wist te leggen gaven blijk van durf. Zelfs tijdens de met een kopstem gezongen stukken bekoort de zanger.

Hoewel Grace gevuld is met veel rustige ballads, wordt ook de rocksound van die periode eer aangedaan met tracks als Eternal Life –met duidelijke Led Zeppelin invloeden-, Dream Brother en het met grunge doorspekte nummer So Real. Het was dan ook niet vreemd dat de platenmaatschappij koos voor Andy Wallace als producent, de man had zijn sporen al verdiend met z’n werk voor Nirvana’s Nevermind.

       

Het meest weet Buckley echter te bekoren met zijn rustiger nummers. Naast eigen werk, waarvan Last Goodbye, de titeltrack en Lover, You Should’ve Come Over het meest pakkend zijn, bevat Grace ook drie covers. De bekendste is natuurlijk de uiterst geslaagde versie van Leonard Cohens Hallelujah, maar ook met de Nina Simone versie van Lilac Wine en het door Benjamin Britten geschreven Corpus Christi Carol bewees Buckley te kunnen schitteren. De composities op Grace zijn gelaagd, weten veel emotie over te brengen en bieden een intense beleving van zowel tekst als muziek.

Ter ere van het 20-jarig bestaan van Grace heeft Sony de originele mastertapes van het album aan Bernie Grundman toevertrouwd, die voor Original Recordings Group (ORG) een zeer fraai klinkende mastering heeft uitgevoerd. Direct vanaf analoog naar DSD. Deze stereo hybride super audio cd is simpelweg fantastisch om te beluisteren. Gitaren klinken zeer natuurlijk, het geheel is vloeiend en uiterst dynamisch.

Zowel micro- als macrodynamiek worden fraai geaccentueerd. En de stem van Jeff Buckley is bijna tastbaar. De puurheid in de composities klonk digitaal niet eerder zo fraai door, wat van Grace op sacd referentiemateriaal maakt. Als je hier geen kippenvel van krijgt, weet ik het ook niet meer.

• Muziek: 9 ½
• Klank: 9 ½
• Label: ORG (Original Recordings Group)
• Speelduur: 51:44 minuten
• Website