Schubert – Forellenquintett / Der Tod und das Mädchen
Bij High Fidelity Discs druppelen de eerste exemplaren binnen van alweer een nieuw type schijfje. De afkorting staat voor Super High Material, en de toepassing van dat nieuwe spul, kunststof dat ontwikkeld is voor hoogwaardige LCD- en plasmaschermen, zou tot nog beter klinkende CD`s leiden.
Wel gewone CD`s dus, er is geen nieuwe speler nodig, zoals dat bij de SACD het geval was. Het idee dat het materiaal waarvan de CD vervaardigd wordt invloed heeft op de geluidskwaliteit lag ook al ten grondslag aan de al langer bestaande Gold-CD. Belangrijkste vraag blijft natuurlijk of er daadwerkelijk sprake is van hoorbare verbeteringen.
Om de proef op de som te nemen werd van de ontvangen SHM-CD versie van Schubert`s Forrellenkwintet en strijkkwartet Der Tod und das Mädchen door het Amadeus kwartet, in het eerste werk aangevuld met Emil Gilels op piano en Rainer Zepperitz op contrabas, ook de reguliere CD aangeschaft. Aan mij werd gevraagd de schijfjes te vergelijken.
Op zich sta ik altijd een beetje argwanend tegenover de ronkende presentaties van nieuwe geluidsdragers. Overgehouden aan de eerste CD`s van rond 1985 wellicht. LP`s werden toen blind vervangen, om pas jaren later toe te geven dat ze eigenlijk veel beter klonken. LP`s zijn er in onberispelijke en vreselijk beroerde persingen, en hoe de geluidskwaliteit van CD`s kan variëren ondervond ik onlangs met de heruitgave van U2`s Joshua Tree, die mijn oude schijfje tot een blikken vod verpulverde. Met andere woorden: geluidskwaliteit wordt door meer bepaald dan het type drager. Het is maar wat je er op zet.
Maar dan die twee schijfjes. De CD in de DGG budgetreeks The Originals, de SHM-CD met de oorspronkelijke voorkant, boekje verder in het Japans, want ook deze nieuwe vinding komt uit het land van de rijzende zon. Bijgevoegd een boekje met technische gegevens, waaruit ik vooral opmaak dat de rode lijntjes overal hoger op scoren dan de zwarte. Kan wel raden welke kleur de SHM-CD weergeeft (mijn Japans is niet zo vloeiend). In het apparaat met die dingen! De twee klassiekers uit het kamermuziekrepertoire in niet minder klassieke uitvoeringen zijn bij voorbaat genieten geblazen.
Mijn bevinding. Als, en ik zeg als, de identieke masters gebruikt zijn, zonder extra opknapbeurt ("original-image bit-processing", staat er op beide uitgaven, maar wat dat betekent?), dan wordt hier een sterk argument geleverd voor de invloed van de gebruikte materialen bij het produceren van een CD. De SHM-CD klinkt namelijk in alle denkbare opzichten veruit superieur. Ik heb het hier dus niet over een klein, subtiel verschil, alleen te horen op superapparatuur. Vanaf de eerste seconden is er geen twijfel mogelijk. Veel helderder, kleurrijker, warmer, gedetailleerder etc. De opnamen stammen uit 1959 en 1967, maar de muzikanten lijken wel hier in de kamer te staan, de muziek komt daadwerkelijk tot leven. En dat niet omdat de gewone CD zo beroerd klinkt, maar in de vergelijking is hij gewoon vlak en afstandelijk.
Klik op de link voor een lijst van verkrijgbare titels bij High Fidelity Discs.
