Transformers: Dark of the Moon 3D

Een film van regisseur Michael Bay is een genre op zichzelf. Als je het een actiefilm zou noemen, zou dat een understatement zijn. Sterker nog, ik denk dat je het niet eens meer een film kan noemen, maar eerder een ervaring. Ik ben net terug van een weekje Disneyland, waar je bijna 2,5 uur moet wachten om 1,5 minuut in Space Mountain door elkaar geslingerd te worden. Bij Transformers 3 had ik 1,5 minuut rust om de andere 2,5 uur van de film door elkaar geslingerd te worden. Het 3D-beeldspektakel met dito geluid mag daarom niet in onze filmrubriek ontbreken.

Het overbekende album “Dark Side of the Moon” wordt warempel nog aangehaald in de film. Aan de donkere kant van de maan, de kant die we niet zien, is ten tijde van president Kennedy een ruimteschip neergestort. De president geeft opdracht om snel een ruimteprogramma op te zetten om te kijken wat er precies is gebeurd. Geschiedenis en fictie worden prachtig met elkaar verweven en we zien de eerste maanlanding in een heel ander daglicht. De ontdekking die daar wordt gedaan heeft grote gevolgen voor de toekomst van de aarde en in het kort komt het erop neer, dat hoofdrolspeler Shia LaBeouf voor een derde keer samen met de Autobots de wereld mag gaan redden van een ondergang aan de hand van de Decepticons. Als je de eerste twee films hebt gezien en van Transformers een klein beetje de achtergrond kent, dan is dit niet vreemd voor je. Wordt dit de eerste Transformers-film die je gaat zien: het wordt nog veel gekker, maar je zult het allemaal aannemelijk vinden.

(klikbaar voor groter formaat)

Beeld 

Transformers 3 is tot op heden de duurste film ooit, met een budget over de 400 miljoen dollar. Dit is dan ook aan alles af te zien. De CGI is zo goed, dat je eraan went en het lijkt of de robots de normaalste zaak van de wereld zijn. De details ontgaan je absoluut in de snelheid van de film, dus een paar keer kijken zal je elke keer wat nieuws opleveren (als je het zwakke verhaal en de dito acteerprestaties aankan).

3D 

De 3D-beelden die ik hier zag zijn de beste die ik tot nu toe heb mogen ervaren. Zo goed dat je niet hoeft te ‘concentreren’ op het effect. Het enige wat je herinnert dat je 3D zit te kijken zijn de ondertitels (die licht dubbel waarneembaar waren). Deze verpesten de ervaring zelfs als je er veel naar kijkt, dus het beste is om ze totaal te negeren. James Cameron heeft het voorwerk gedaan met Avatar en de camera en techniek aan Michael Bay gegeven, zodat die er een soepel meesterwerk mee heeft kunnen maken.

(klikbaar voor groter formaat)

IMAX

De versie die ik heb bekeken, was in 3D IMAX. IMAX is een prachtig formaat als het met IMAX-camera’s wordt opgenomen en ook in die verhouding wordt verwerkt. De meeste films worden echter geconverteerd, zo ook Transformers. De originele beeldverhouding is 2.35:1, terwijl IMAX 1.37:1 is, een veel vierkanter formaat maar met een hoge resolutie en beeldoppervlakte. Het anamorphic beeld van Transformers wordt eerst uitgerekt, dan 12% opgeblazen, waardoor het 60% van de hoogte gebruikt van de gehalveerde resolutie van IMAX (het kan ook nog zijn dat er gewoon een stuk van de linker- en rechterkant is weggelaten). In feite krijg je dus minder film, maar flink uitvergroot en daardoor een stukje vager dan de ‘normale’ versie. Desondanks is deze IMAX-bioscoop een prettige ruimte met een goeie filmervaring, maar het loont zich dus de moeite om voor een film te controleren of de film echt in IMAX is geschoten (bijvoorbeeld de aankomende derde Batman-film).

Dat gezegd hebbende, hou er rekening mee dat IMAX Pathé geen echte IMAX is, maar een gewone bioscoop met ‘IMAX experience’. Voor het echte werk moet je naar Brussel of Londen. Het enige IMAX-gevoel wat ik kreeg was meer nostalgie van de paar Savanne-beelden in het midden van de film, zo van “Oh ja, dat zou in een echte IMAX-film ook te zien zijn..”

(klikbaar voor groter formaat)

Muziek, geluid en conclusie

Ze zeggen dat geluid vijftig procent van de filmervaring is; bij Transformers 3 is dat misschien wel tachtig procent. Dat de magie volledig weg is, bleek wel toen het geluid (slechts) tien seconden uitviel in de bioscoop. Was het een dialogenfilm geweest, dan had je rustig even de ondertitels gelezen totdat het geluid weer terugwas. Hier leek het wel of de lichten in de zaal aangingen, zo groot was het effect.

De 3D-beelden werden erg goed aangevuld met 3D-geluid. Op een gegeven moment springen een stel soldaten uit een vliegtuig. Er wordt gefilmd vanuit het vliegtuig met als kader de laadruimte met een blik op de afgrond. Op de achterspeakers is meteen het geluid van alle soldaten te horen en alle effecten bij de voorspeakers waar de actie zich afspeelt. Het moment dat ze gaan springen, lijkt het wel of je meespringt. Het geeft het gevoel van een achtbaan bij z’n eerste afdaling. De adrenaline giert dus voortdurend door je aderen.

(klikbaar voor groter formaat)

De overdubs van de robots klinken fenomenaal. Peter Cullen mocht ook dit keer weer de stem van Optimus Prime verzorgen en wat voor stem. De bekende trailerstem zullen we maar zeggen. De combinatie van de stem met de snelheid van de beeldeditting en om de minuut een slow motion shot, zorgt er overigens wel voor dat de film één grote trailer lijkt.

Surround

De surroundmix is echt prachtig gedaan. Het geluid is als het beeld, recht in je gezicht. Een heerlijke stevige punch en mooi gecomprimeerd, het gaat nergens over het randje (bij één scène wordt er verrassend veel laag naar de achterspeakers gestuurd en de speakers leken het even niet te trekken, maar dit was dan ook eenmalig). Dat wil echter nog niet zeggen dat je rustig van het geluid kan genieten. De zwaar dalende sinustonen, knetterende vuurschoten, heftige ontploffingen en ronkende motoren, zijn in praktisch elke scène te horen, dus de oren krijgen geen rust. Daarbij komt dat er af en toe levels van 110 dB langskomen (let op: dit zijn geen officiële metingen, maar peilingen die ik af en toe tijdens de film zelf maak), al zijn ze kort, ik liep licht verdoofd de zaal uit. Het is op het randje, maar dat heb ik vaker bij Pathé IMAX Amsterdam.

(klikbaar voor groter formaat)

Soundtrack

De score van de film is wederom geschreven door Steve Jablonsky en is doeltreffend, maar weinig origineel te noemen. Als je je ogen dichtdoet tijdens de film, denk je eerder naar Hans Zimmer te luisteren bij Pirates of the Caribbean. Het klinkt overigens wel goed, erg krachtig met strijkers die bijna als hardrockgitaren klinken en dito partijen spelen.

Over gitaren gesproken, de soundtrack CD staat boordevol heftige rocksongs die voor het merendeel niet in de film voorkomen. De tracks die er wel in voorkomen (bijvoorbeeld Iridescent van Linkin Park), hadden beter weggelaten kunnen worden en zijn er echt gekunsteld ingezet.

De film

Het scenario en de karakters zijn zo beneden peil, dat zelfs de betere acteurs als John Malkovich en John Turturro er met moeite een eigen draai aan kunnen geven. Megan Fox-vervangster Rosie Huntington-Whiteley krijgt ook amper de ruimte om haar kunnen te laten zien, dan wat mooie benen in beeld en af en toe een bedenkelijke blik in de lucht. Af en toe een grap is prima, maar dit is zo standaard en seksistisch dat het haast hilarisch is. Maar er zijn genoeg cliché-oneliners als “What do you think you’re doing” en “Return what belongs to me” dat je blij bent de bekende “Autobots Roll Out!” te moeten missen.

Dus

Kijken die film. Niet voor het verhaal, niet voor de acteurs, niet de subtiliteit, maar voor een ervaring in beeld en geluid die geen andere film kan bewerkstelligen.

Film: 7/10

Beeld: 8/10

Michael Bay-gehalte: 9/10

3D-gebruik: 10/10

Geluid: 8/10

Surround-gebruik: 9/10